امروز سالروز درگذشت جواد لشگری است. اگر من را بشناسید می‌دانید آهنگ‌سازان ویولن‌نوازِ ارکستردوستِ پیش از انقلاب را بسیار دوست دارم و می‌پرستم و احترام زیادی برایشان قائلم. جواد لشگری یکی از آن‌هاست، یکی از خوبانشان. فعلاً به یک مصاحبهٔ ۴۰ دقیقه‌ای و یک ترانه از ایشان اکتفا می‌کنم.
امروز مصادف است با سالروز درگذشت پروین اعتصامی، شاعری که در ۳۵ سال عمر کوتاه خود، شعرهایی از خود به جا گذاشت که برای من از حیث اجتماعی بسیار ارزشمند و زیبا هستند.
به مناسبت عید فطر، دو غزل از حافظ و دیگری از خواجو را بخوانیم. آن‌طور که به نظر می‌رسد، منتظر پایان رمضان بودند تا عیش و نوش کنند و مسلمانی خویش را به جا آورند.
برای ناهار به منزل مادربزرگم دعوت شدیم. آن‌جا وقتی حوصله‌ام سر می‌رود به کتابخانهٔ پدربزرگم سر می‌زنم و هر قفسه‌ای که درش باز باشد را انگلک می‌کنم. معمولاً سراغ کتاب‌های قطور نمی‌روم و با همان ریزه‌میزه‌ها سر خودم را گرم می‌کنم. اما این بار عزم کردم یک کتاب کلفت خوب بردارم و چند صفحه‌ای از آن بخوانم: «بوستان سعدی» به همراه شرح اشعار و حواشی. کتاب را باز کردم و حکایت «آتش‌گرفتن بغداد» آمد. با وجود فراخوانده‌شدن توسط خانواده در حین مطالعه، حکایت را تمام کرده، «کلفت» مذکور را زیر بغل زده، دستبرد آن را به ننهٔ خویش (والی کتابخانه) اطلاع داده، سوار ماشین شده و به خانه بازگشتم. این‌گونه شد که تصمیم گرفتم مطالعهٔ بوستان را به عنوان نخستین اثر ادبی قطور عمرم آغاز کنم.
اگر ترانه‌ها و نغمه‌های رهی معیری را در «گنجور» دیده باشید، شمارهٔ ۵۰ آن‌ها با عنوان «داغ جدایی» در بخش ترانه‌های پایین شعر، به جایی پیوند داده نشده است. امروز، ۴ فروردین ۱۴۰۴ – مصادف با نود و سومین زادروز حبیب‌اللّه بدیعی – کانال «موسیقی گل‌ها» در تلگرام، برای نخستین بار اقدام به انتشار این ترانه به ضمیمهٔ یک سازوآواز کرد.
غزلی از حسین منزوی است در وصف حال شاعران، همراه با اشاراتی به برخی شاعران در تاریخ، به خوانش رشید کاکاوند.