Part I Part II Part III/I Part III/II

After installing antiX and encountering the same thermal issues I witnessed on both Devuan and Salix, alongside a desktop experience much worse than on both, there wasn't a point in testing the remaining distributions targeting old 32-bit machines. It became apparent that all distributions still under active development either long abandoned optimizations for netbooks or never offered them in the first place. What made this realization particularly frustrating were quite recent forum posts on Reddit and other sites still recommending distributions such as Lubuntu, which are WAY too heavy on such devices not in terms of RAM or the type of storage device (“install a SDD” is almost always being recommend by those people for some reason) but of CPU demands. All tested distributions, in fact, performed smoothly, however my netbook eventually started to smell like melting chips and, because sensor readings turned out to be largely useless, I had to use my (even less reliable) hands to estimate this machine's CPU temperature, which were MUCH higher than all of my notebooks constantly reporting temperatures above 48°C.

Since this model also came with Windows XP installed at some point (though not on the device I bought), I joked to myself about giving in entirely and just install Windows XP. But alas, XP always gave me a sense of unease even when I was allowed to use it as a kid. So I began to dig and quickly came across a list on Wikipedia highlighting my growing suspicion of the Linux ecosystem of 2009 largely missing the netbook boom. Few distributions targeted all netbook brands and there were nearly a handful of distributions targeted the Asus Eee series in particular. The only “netbook editions” of operating systems that looked reasonable for that time are CrunchBang and Ubuntu Netbook Edition, with the latter seemingly being the only one providing a live environment for testing purposes.

Despite this list being horribly outdated, I was curious about Manjaro's long-abandoned netbook edition, however Manjaro does not maintain an archive for old releases. Coming across a rare review from 2014, I guess no one's missing out on anything because the only relevant difference Manjaro NE provided was a customized kernel, whereas the graphical environment provided MDM, Linux Mint's Display Manager which even back then already was too heavy for such devices, and Openbox – once again another random choice of software that makes no sense when remembering which devices it was supposed to target.

While Ubuntu offers a comprehensive archive for all of its version and thus allowed me to grab a copy of its “alternative” ISO targeting netbooks, I was unsure if there's still an old copy of CrunchBang due to its distribution model up until its discontinuation; CB was exclusively distributed via Torrent. Philip Newborough, the developer of CB, did not submit the final version of his distribution to the Internet Archive, in fact only two versions for AMD64 machines and one for the i386 architecture ever were donated, which is... rather paradoxical, considering the occasional waves of nostalgia from former CB users still popping up in comment sections and forum threads from time to time (and, from the perspective of a long-time Torrent user, quite asshole-ish because this kind of supports Red Hat's recent change to no longer make their source code accessible to non-customers; most FOSS users indeed are leechers).

Live Environments

The first challenge I was expecting to arise did not occur, in fact Ventoy was able to boot both images. Because only Ubuntu offers more than one version, I chose Ubuntu 10.10 “Maverick Meerkat” and CrunchBang 10. Because I first took a proper run with Linux back in 2020, where I settled with Ubunto 20.04 “Focal Fossa” for a few months on my Asus laptop until I switched to Archcraft on all of my 64-bit devices, it was strange for me to witness this old version of Ubuntu and its “Unity” desktop environment demanding exactly 256 MB of RAM. CPU spikes occurred when opening installed applications, however this kind of behavior is what I expect during Live-ISO tests. While it lacked htop, it did include Vim and the system notified me that non-free drivers such as b43 are locally available. This driver cannot be installed during a dry run because it requires a restart. Overall responsiveness of graphical tools was rather clunky.

CrunchBang instantly reminded me of its spiritual successors, of which Archcraft is a rare Arch-based example. Its Conky, unlike BunsenLabs and CB++, reported only actively-used RAM. All of its successors tend to report RAM with active and cached combined, which tends to be very misleading and initially resulted in my surprise that CB's active RAM usage varied between 98 and 108 MB – still a lot for its era but it should be noted that CB did not explicitly target netbooks back in the days. The latter appears to explain why most of its graphical tools tend to take a few seconds to load and navigation to lag a little. As opposed to Ubuntu NE, CB did not ship with Vim but the b43 driver was loaded automatically.

After using both live environments for a few minutes, my netbook got just a little less warm than it did when it ran the latest Live-ISO of BunsenLabs. By then I began to question the validity of past reviewers in the same vein I question today's distribution reviewers focusing solely on eye-candy and combined RAM stats due to the ridiculous belief that RAM is more important than the CPU (remind me to dedicate a separate post on this topic in the future).

But now I was faced with the difficult choice of selecting one OS to install first. Both images lacked GDebi to install DEB packages manually, so it didn't matter for which one I'd have to either “git clone”, “wget” or “curl” my way through things just to get my default system monitor ready. My expectations for Ubuntu were higher due to specifically targeting netbooks, whereas CB got the closest to my daily driver's desktop experience. I threw a coin and Ubuntu won.

Ubuntu Netbook Edition

Ubuntu Network Edition was a remix of Ubuntu specifically targeting netbooks. The last standalone version of it was released alongside 10.10 and was merged with the main branch the following release. As the wiki UbuntuUsers archived its Netbook Edition article in 2012, it is fair to assume that Canonical stopped providing netbook optimizations around the same time.

Installation

Like its latest version, “Maverick Meerkat” shipped with the Ubiquity Installer. After partitioning and setting my language, timezone and user, the installation took roughly ten minutes to complete. Although slower than antiX, which took six minutes, UNE still was seven to ten minutes faster than Salix and Devuan, respectively.

First Impressions

Right after boot, which took 40 seconds but later would decrease to 20, a window popped up stating that support for my language (German) was incomplete, recommending me to download additional language packages. While the b43 driver worked out of the box, it's fairly useless because all repositories went defunct with Maverick Meerkat's EOL back in 2012. This also meant that I'm stuck with what's installed due to this version not supporting the latest SSL certificates. And despite having opted to install proprietary drivers and media codecs, the latter were not installed at all (which is only tolerable for my desired use case).

Fortunately, it came with Vim pre-installed, though it took me a while to find it. It cannot be run by entering “Vim”, instead it's called by its alias “vi”, which is unfortunate when you want to run Vim's predecessor. Unfortunately, I had to rely on top, instead of my standard tool htop, to keep track of resources and processes.

Only running its graphical text editor, GNOME File Manager and GNOME Terminal, UBE claimed 226 MB of active RAM on average. The CPU, while still getting noticeably warm and experiencing spikes, seldom exceeded 50% and mostly varied between 20% under moderate load and 2% when idling. As impressive as those stats may be, navigating the desktop was just as slow and clunky as on its live environment. Typing this on UBE's graphical text editor, in contrast, was very smooth. The battery did not seem to benefit much, as it lost power nearly just as fast as during previous tests and when running Windows 7 Starter.

The odd thing about UBE and perhaps most distributions from that time had to be its proper lack of support for Markdown files. All of my MD files were listed as a type of ROM file with a generic icon. Nevertheless, I was able to access and edit them via both text editors and only had to live without syntax highlighting (which obviously changed when I edited this portion of the review on my Arch machines).

The Outdoor Experience

Roughly a week with mixed weather conditions and the resulting abuse of the pre-installed Solitaire later, it was time to go outside. Because UBE also includes a separate application for quick notes, I was able to easily switch between that and working on my reports. Outdoor temperatures were lower than during previous tests and the wind picked up during the “simulation”, so I was unable to estimate how this setup would perform during regular field trips.

Arguably the biggest annoyance was the lack of multi-touch gestures that cannot be configured at all. When scrolling through my notes, I had to either rely on keys or my touchpad's “mouse” buttons. More often than not, Unity did not react when clicking on an application, usually requiring two or more clicks to run a program. The battery applet behaved as random as my iPod touch 3G's battery indicator (which, I presume, was just normal back then but still is funny AND off-putting at hindsight). UBE also automatically decreased the screen brightness to the lowest possible value after a few seconds, however it did not increase back to the value prior to it, forcing me to constantly increase it manually afterwards and remove accidentally-typed “±”'s in the process.

Despite this, I was able to take some quick notes and work on this section of this very post with a little less worry about this netbook's CPU temperatures. They did increase noticeably after running Tomboy Notes for a few minutes but the machine cooled down after either letting it idle or suspend it for a nearly equal amount of time. Strangely, after unlocking UBE enables my disabled WiFi card, yet network support remains turned off. The window theme also randomly switched to Redmond.

I'm somewhat neutral about UBE auto-mounting USB drives. While I won't mount USB's found on a street, even mounting my own drives gave me conflicting feelings. It's quite reckless from a security perspective but incredibly convenient at the same time.

The Field Trip

There isn't much to say, other than that I'm pleasantly surprised of how well UBE performed throughout the field trip. I was able to take quick notes and type longer posts without a worry about this netbook heating up. At the start of the field trip, the battery was at 96%; after one hour and approximately 20 minutes, the battery was 77% charged. Keeping the tiny eMachines suspended during times when I didn't need it significantly improved its power consumption and remained relatively cool during the entire trip.

TL;DR

After my rocky start with Ubuntu when I first got into Linux, I was vary about Ubuntu Netbook Edition. Things have changed a lot since “Maverick Meerkat” and Canonical started its series of controversial features with the integration of Amazon search results in Ubuntu 12.10 “Quantal Quetzal” less than two years after the release of 10.10. With Canonical dropping its support for 32-bit architectures in 17.10 “Artful Aardvark” released seven years after the initial release “Maverick Meerkat”, it was a sign that most Linux distributions either will also turn their backs on 32-bit personal computers entirely or still provide support but pay less attention to it. While the majority of the Linux ecosystem missed the brief netbook boom, Canonical did take the risk and now granted me the opportunity to revive my old eMachines.

Despite the weak responsiveness of Unity, Ubuntu Netbook Edition 10.10 still does its job well and, in case I should need more programs, I can compile some of them myself. Just to test how well this machine would tolerate compiling, I let it compile the latest version of the text-based web browser Links (without SSL support, as either OpenSSL or NSS needs to be build first). Although this was the first time I ever compiled a program from source, it worked flawlessly (however I did fail at understanding OpenSSL and why it compiles and connects successfully but ends up freezing Links).

This also means that my odyssey finally has come to an end. Because UBE already satisfies my use case, CrunchBang won't get tested – at least for the time being. Who knows what I'll come up with for my ancient Hyrican tower once it has served its purpose as a backup machine / compatibility tester for my collection of ancient Windows software, especially now that I'm familiar with DOSBox-X.

---

Hardware:

eMachines eM250

Motherboard: Acer eM250 V1.25

Processor: Intel Atom N270 @ 1.600 GHz

Display: Intel Mobile 945GSE Express Integrated Graphics

Memory: 1 GB RAM (987.9 MiB)

Storage: 150 GB Seagate ST9160314AS HDD (149.05 GiB)

Network: Qualcomm Atheros AR8132 Fast Ethernet & Broadcom BCM4312 802.11b/g LP-PHY

Benefits of Using PC Hollow Sheets in Greenhouses

Greenhouses have revolutionized agriculture by providing an environment where plants can thrive irrespective of external conditions. The material used in constructing greenhouses plays a pivotal role in determining their effectiveness and longevity. One material that has gained immense popularity in greenhouse construction is PC hollow sheets. These sheets offer a myriad of benefits that make them an ideal choice for greenhouse applications. This article delves into the advantages of using PC hollow sheets in greenhouses and highlights the importance of sourcing them from reputable suppliers like PC hollow sheet supplier in Ahmedabad,Hollow sheet polycarbonate exporters in Ahmedabad, and hollow sheet manufacturers in Ahmedabad.

Why Choose PC Hollow Sheets?

Polycarbonate (PC) hollow sheets are a type of lightweight yet durable plastic material known for their excellent thermal insulation properties. When used in greenhouses, these sheets create an optimal environment for plant growth by regulating temperature, humidity, and light transmission. Here are some compelling reasons to choose PC hollow sheets for your greenhouse project:

1. Superior Light Transmission PC hollow sheets allow for ample sunlight penetration, ensuring that plants receive the optimal amount of natural light needed for photosynthesis. This feature helps in maximizing crop yields and promoting healthy plant growth.

2. Exceptional Thermal Insulation The unique structure of PC hollow sheets provides superior thermal insulation, helping to maintain stable temperatures inside the greenhouse. This insulation reduces the need for artificial heating or cooling systems, leading to significant energy savings.

3. Impact Resistance PC hollow sheets are highly resistant to impact, making them virtually unbreakable. This durability ensures that the greenhouse remains intact even in harsh weather conditions, protecting your valuable crops.

4. UV Protection These sheets come with built-in UV protection, shielding plants from harmful ultraviolet rays. This feature helps in preventing sunburn and other UV-related damages to the plants, ensuring their health and vitality.

Importance of Choosing the Right Supplier

While the benefits of using PC hollow sheets are undeniable, the quality of these sheets largely depends on the supplier. It's crucial to source these sheets from reputable suppliers to ensure you get a product that meets your specific requirements. In Ahmedabad, there are several trusted suppliers like PC hollow sheet supplier in Ahmedabad, hollow sheet polycarbonate exporters in Ahmedabad, and Hollow sheet manufacturers in Ahmedabad, known for delivering high-quality PC hollow sheets tailored to your needs.

Conclusion

In conclusion, PC hollow sheets offer a multitude of benefits that make them an excellent choice for greenhouse construction. From superior light transmission and thermal insulation to impact resistance and UV protection, these sheets are designed to create an optimal environment for plant growth. However, it's essential to source these sheets from trusted suppliers to ensure you get a high-quality product that meets your specific needs. Whether you're looking for a PC hollow sheet supplier in Ahmedabad, hollow sheet polycarbonate exporters in Ahmedabad, or hollow sheet manufacturers in Ahmedabad, choosing the right supplier is key to the success of your greenhouse project. So, invest in PC hollow sheets today and reap the benefits of a thriving greenhouse environment for years to come.

Frequently Asked Questions

Q1: What are PC hollow sheets made of? Answer: PC hollow sheets are made of polycarbonate, a lightweight and durable plastic material known for its exceptional strength and thermal insulation properties.

Q2: Are PC hollow sheets suitable for all types of crops? Answer: Yes, PC hollow sheets are versatile and can be used for growing a wide range of crops, including fruits, vegetables, flowers, and herbs.

Q3: How long do PC hollow sheets last? Answer: With proper care and maintenance, PC hollow sheets can last for many years, making them a cost-effective choice for greenhouse construction.

Q4: Can PC hollow sheets withstand harsh weather conditions? Answer: Absolutely! PC hollow sheets are highly resistant to impact and can withstand extreme weather conditions, including hail, snow, and high winds.

Why Should You Consider Cloud-Managed WiFi for Your Business?

In today's digital age, reliable and high-speed internet connectivity is essential for the success of any business. Whether you operate a small startup or a large enterprise, having a robust wifi network is crucial for supporting your day-to-day operations, enhancing employee productivity, and providing seamless connectivity for customers and guests.

What is cloud-managed wifi?

Cloud-managed Wi-Fi refers to a networking solution in which the management and administration of Wi-Fi infrastructure are performed remotely via cloud-based software.

In essence, it entails outsourcing the management of Wi-Fi networks to a third-party service provider, which hosts the necessary management software and infrastructure in the cloud.

With cloud-managed wifi, businesses no longer need to invest in on-premises hardware or software to manage their wifi networks, as all management tasks are handled through a centralized web-based dashboard accessible from any internet-connected device.

This approach offers several advantages over traditional on-premises wifi management solutions.

Firstly, cloud-managed wifi simplifies network management and maintenance by providing a centralized platform for configuring settings, monitoring performance, and troubleshooting issues across multiple locations or sites.

Administrators can quickly deploy new access points, update firmware, and enforce security policies remotely without on-site visits or manual intervention.

This streamlines operations reduces administrative overhead and ensures consistent network performance and security across the organization.

Why Choose Cloud-Managed wifi for Your Business?

However, managing and maintaining a wifi network can be complex and challenging, especially as businesses grow and expand. This is where cloud-managed wifi comes into play. It offers a range of benefits, making it an attractive option for businesses of all sizes.

1. Simplified Management and Maintenance

One of the primary advantages of cloud-managed wifi is the simplicity it brings to network management and maintenance.

With traditional on-premises wifi solutions, businesses often have to invest significant time and resources in setting up, configuring, and troubleshooting their networks.

In contrast, cloud-managed Wi-Fi solutions streamline these processes by providing a centralized management interface accessible from any internet-connected device.

This allows administrators to easily configure network settings, monitor performance, and troubleshoot issues remotely, saving time and reducing operational overhead.

2. Scalability and Flexibility

Another critical benefit of cloud-managed wifi is its scalability and flexibility. As businesses grow and evolve, their wifi needs may change, requiring additional access points, increased bandwidth, or new features.

Cloud-managed Wi-Fi solutions are designed to scale seamlessly to accommodate changing requirements, allowing businesses to easily add or remove access points, adjust bandwidth allocations, and implement new features.

This scalability and flexibility ensure that businesses can adapt their wifi networks to meet their evolving needs without the hassle of purchasing and deploying new hardware.

3. Enhanced Security

Security is a top priority for businesses of all sizes, especially regarding their Wi-Fi networks. Cloud-managed Wi-Fi solutions offer advanced security features that help protect sensitive data and prevent unauthorized access to the network.

These features may include built-in firewalls, intrusion detection and prevention systems, role-based access controls, and encryption protocols.

Cloud-managed Wi-Fi solutions often receive the provider's regular security updates and patches, ensuring the network remains protected against emerging threats and vulnerabilities.

4. Improved Performance and Reliability

Cloud-managed wifi solutions are designed to deliver superior performance and reliability compared to traditional on-premises wifi solutions.

These solutions can optimize network performance, minimize latency, and maximize throughput by leveraging cloud-based infrastructure and advanced management algorithms.

Additionally, cloud-managed Wi-Fi solutions often include features such as automatic channel selection, load balancing, and client steering, which help ensure a consistent and reliable Wi-Fi experience for users across the entire network.

5. Cost-Effectiveness

Finally, cloud-managed Wi-Fi solutions can be highly cost-effective for businesses, tiny and medium-sized enterprises (SMEs) with limited IT budgets.

Unlike traditional on-premises Wi-Fi solutions, which require an upfront investment in hardware, software, and infrastructure, cloud-managed Wi-Fi solutions typically operate on a subscription-based pricing model with predictable monthly or annual fees.

This pay-as-you-go approach eliminates the need for large capital expenditures and allows businesses to scale their Wi-Fi networks cost-effectively, paying only for the resources they use.

6. Centralized Control and Monitoring

C-Cloud-managed Wi-Fi solutions provide administrators with centralized control and monitoring capabilities, allowing them to manage multiple locations or sites from a single dashboard.

This centralized approach simplifies network management tasks such as provisioning new access points, configuring settings, and monitoring performance metrics.

Administrators can easily view real-time analytics, track usage trends, and identify potential issues across the entire network, enabling proactive troubleshooting and optimization.

7. Seamless Guest Access

With cloud-managed wifi, businesses can offer seamless and secure guest access to their wifi networks without compromising network security.

Cloud-managed WiFi solutions typically include built-in guest portal features that allow businesses to create customized splash pages, set access policies, and enforce authentication methods for guest users.

This ensures guests can connect to the WiFi network quickly and efficiently while separating from internal corporate traffic, enhancing security and compliance.

8. Remote Firmware Updates and Maintenance

Cloud-managed Wi-Fi solutions simplify firmware updates and maintenance tasks by allowing administrators to deploy updates and patches remotely across the entire network.

This eliminates manual intervention and on-site visits, reducing downtime and ensuring the network remains up-to-date with the latest security enhancements and performance improvements.

By automating firmware updates and maintenance processes, businesses can ensure their Wi-Fi networks are always secure, stable, and operating efficiently.

9. Integration with Other Cloud Services

Cloud management solutions often integrate seamlessly with other cloud-based services and applications, enabling businesses to leverage synergies and enhance productivity.

For example, integration with cloud-based productivity suites such as Google Workspace or Microsoft 365 allows users to authenticate and access network resources using their existing credentials seamlessly.

Similarly, integrating with cloud-based security platforms enables businesses to enforce consistent security policies and threat detection mechanisms across their IT infrastructure.

10. Disaster Recovery and Business Continuity

Managed wifi solutions offer built-in disaster recovery and business continuity capabilities, ensuring businesses can maintain connectivity during unexpected disruptions or outages.

By storing network configurations, settings, and performance data in the cloud, businesses can quickly recover from hardware failures, natural disasters, or other unforeseen events without losing critical network functionality.

The resilience and redundancy provided by cloud-managed Wi-Fi solutions help businesses minimize downtime, protect revenue streams, and maintain customer satisfaction even in challenging circumstances.

Conclusion

In conclusion, adopting cloud-managed Wi-Fi presents a compelling proposition for businesses seeking to optimize their network infrastructure.

Cloud management solutions address businesses' diverse needs and challenges by offering simplified management and maintenance, scalability, enhanced security, improved performance, and cost-effectiveness.

The centralized control and monitoring capabilities, seamless guest access features, and integration with other cloud services further enhance the value proposition of cloud-managed wifi, empowering businesses to streamline operations, improve productivity, and deliver a superior user experience.

Moreover, the remote firmware updates and maintenance capabilities, along with integration with disaster recovery and business continuity solutions, ensure that businesses can maintain uninterrupted connectivity and resilience in the face of disruptions or outages.

As businesses embrace digital transformation and rely increasingly on cloud-based technologies, cloud management emerges as a foundational element of their IT infrastructure, enabling them to stay agile, competitive, and responsive to evolving market dynamics.

In essence, cloud-managed Wi-Fi represents a technological evolution and a strategic imperative for businesses looking to thrive in today's interconnected and digitally driven world.

The Environmental Impact of Biodegradable Barricade Tape

In recent years, the increasing awareness of environmental sustainability has prompted industries to shift towards more eco-friendly products. One such area of focus is the use of barricade tapes, which play a crucial role in safety and caution. As Safety caution tape suppliers in India adapt to this global shift, biodegradable barricade tape emerges as a promising alternative to traditional non-biodegradable options. This article delves into the environmental impact of biodegradable barricade tape, highlighting its benefits and significance in the Indian market.

What is Biodegradable Barricade Tape?

Biodegradable barricade tape is a type of tape designed to decompose naturally over time when exposed to environmental conditions. Unlike traditional plastic tapes that take hundreds of years to break down, biodegradable tapes are made from materials that can be easily broken down by microorganisms, reducing their environmental footprint significantly.

Benefits of Biodegradable Barricade Tape

Reduced Environmental Footprint: Biodegradable barricade tapes break down naturally, reducing the accumulation of plastic waste in landfills and oceans.

Sustainable Material Sourcing: Many manufacturers use renewable resources such as plant-based polymers to produce biodegradable tapes, further reducing environmental impact.

Cost-Effective: While initially, biodegradable options may seem more expensive, the long-term environmental benefits and potential cost savings from reduced waste management make them a cost-effective choice.

Compliance with Regulations: As governments worldwide implement stricter regulations on plastic usage and waste management, using biodegradable tapes can help businesses stay compliant and avoid potential fines.

Safety Caution Tape Supplier in India: Embracing Sustainability

As the demand for eco-friendly products grows, safety caution tape suppliers in India are increasingly focusing on offering biodegradable options. This shift is driven by both consumer demand and regulatory pressures to reduce plastic waste and environmental pollution.

Barricade tape manufacturers in India are now investing in research and development to produce high-quality biodegradable tapes that meet safety standards while being environmentally responsible. This proactive approach not only aligns with global sustainability goals but also positions India as a leader in eco-friendly manufacturing practices.

Conclusion

The environmental impact of biodegradable barricade tape extends beyond reducing plastic waste; it signifies a shift towards sustainable manufacturing practices in the safety and caution tape industry. As Caution tape manufacturers in India embrace this change, they contribute to a greener future while meeting the growing demand for eco-friendly products.

By choosing biodegradable options, businesses not only enhance their environmental stewardship but also align with consumer preferences for sustainable solutions. As we continue to prioritize sustainability, biodegradable barricade tape stands out as a promising innovation that combines safety, functionality, and environmental responsibility.

In conclusion, the adoption of biodegradable barricade tape represents a significant step towards a more sustainable and environmentally conscious future, making it an essential consideration for businesses and consumers alike.

Frequently Asked Questions

1. Are biodegradable barricade tapes as durable as traditional ones? Yes, biodegradable barricade tapes are designed to meet the same safety and durability standards as traditional tapes, ensuring reliable performance while being environmentally friendly.

2. How long does it take for biodegradable barricade tapes to decompose? The decomposition time varies depending on the material used and environmental conditions. However, most biodegradable tapes can break down within months to a few years, compared to hundreds of years for traditional plastic tapes.

3. Are biodegradable barricade tapes more expensive than traditional ones? Initially, biodegradable tapes may have a higher upfront cost due to the use of sustainable materials. However, the long-term environmental benefits and potential cost savings in waste management can make them a more economical choice in the long run.

4. Can biodegradable barricade tapes withstand harsh weather conditions? Yes, many biodegradable tapes are designed to withstand a range of weather conditions, including rain, sunlight, and extreme temperatures, without compromising their integrity or safety features.

hello

Hello

hello

داستانی که می‌خواهم برای شما نقل کنم از یک اتاق کوچک بیست متری در یک ساختمان قدیمی در مرکز شهر تهران شروع می‌شود. این ساختمان در نزدیکی محله پامنار واقع است. یک ساختمان که هر آن ممکن است سر و کله‌ی ماموران شهرداری یا بساز بفروشان طمع‌کار پیدا شود و به تصمیم فلان طرح نوسازی قصد تخریب آن و برپا کردن بنایی نو داشته باشند. به هرحال در این ساختمان چهار واحده، چهار خانواده زندگی می‌کنند. البته به استثنا آن اتاق کوچک زیر همکف. بله همان‌جایی که داستان من از آن‌جا شروع می‌شود. آن‌جا خانواده‌ای زندگی نمی‌کند. نمور است و تاریک. نور خورشید راهی به آن‌جا ندارد و هروقت از خواب بیدار شوی فکر می‌کنی یا غروب است یا نزدیک طلوع خورشید. با این‌که در آن حوالی خبری از درخت و پارک و بوستانی نیست اما صدای جیک‌جیک پرنده‌ها آن‌جا طنین‌انداز است. و این تنها دلخوشی مغتنمی است که ساکن این اتاق می‌تواند از همسایه بغل‌دستی خود به دلیل نگه‌داری پرنده‌ها در بالکن سپاس‌گزار باشد. اما حرف از ساکن این اتاق شد؛ کسی که شخصیت اصلی داستان ما است و قرار است تا انتها با او همراه شویم. او الان در اتاق خودش نیست، برای خرید سوسیس و تخم مرغ و سیگار و یک دانه نان بربری از خانه بیرون زده است. البته باید خدا را از این بابت شکر کرد، چون او به همین راحتی‌ها نمی‌تواند اتاق نمور و تنگش را ترک کند. به سیر کردن شکمش با دود سیگار راضی است و اتاق نیمه‌تاریک‌اش که همیشه حس و حال صبح زود را می‌دهد دوست دارد. بگذارید تا به خانه‌اش برنگشته است کمی مکان آسایش و قرار او را برای شما توصیف کنم. من برای راحتی نقل داستان به این لانه‌ی مرغ می‌گویم خانه اما تنها وجه اشتراکی که می‌توانید از این اتاق با یک خانه پیدا کنید یک قفسه‌ی آهنی کتاب است. قفسه‌های آهنی‌ که احتمالا اگر پدر و مادر شما اهل کتاب بوده حتما در خانه خود یا کتابخانه شخصی پدر خود دیده‌اید. این قفسه‌ها متشکل از چهارستون آهنی بلند با حفره‌های بسیار است که به راحتی می‌توانید هر طبقه را هر کجای این ستون‌ها که مد نظر شما هست با پیچ و مهره ببندید. خیلی هم دوام دارند و معمولا عمر بسیاری می‌کنند. مخصوصا اگر مراقب باشید در معرض رطوبت زنگ نزنند یا در طی اسباب‌کشی خم نشوند و نشکنند. پیچ و مهره‌ها را هم حتما باید مراقب بود که گم نکرد، چون به همین راحتی‌ها نمی‌توانید پیچ و مهره مناسب برای اندازه‌‌ی حفره‌های این کتابخانه‌ی آهنی پیدا کنید. به هرحال این کتابخانه‌ی آهنی در این اتاق، تمام این نکاتی را که بازگو کردم را نداشت. در معرض رطوبت کاملا زنگ بود و رنگش ریخته بود و از کمر هم خمیدگی‌های بسیار داشت. بعضی از طبقه‌ها با سه پیچ یا دو پیچ به شکل قطری به ستون اصلی بسته شده بودند. آنقدر هم کتاب‌های سنگین و رنگ و رو رفته به صورت نامرتب در هر طبقه تلنبار شده بود که هر آن منتظر بودی طبقه‌ها بیفتند و کتاب‌ها بر زمین بریزند. اما خب همچین اتفاقی تا به الان نیفته است و شاهد بر آن که بر هر طبقه روی هر دسته از کتاب‌ها خاک نشسته است. گفته بودم که ساکن این خانه به ندرت از آن بیرون می‌رود و به همین دلیل در یک طرف، در پای دیواری سفید و نم‌گرفته، تعدادی شیشه‌ی سرکه‌ و ترشی وجود دارد که فقط به جای سرکه و ترشی در آن‌ها شاش است. دقیقا رو به همین دیوار، یعنی کنار در ورودی یک میز چوبی هم وجود دارد. لازم به توضیح نیست که این میز چه شکل و شمایلی دارد. احتمالا انتظار یک میز چوبی تمیز و براق و نو ندارید. به هر حال روی این میز هم پر از خرده نان، پاکت مچاله شده‌ی سیگار بهمن و خاک سیگار است. یک خودکار هم هست. خودکار مشکی کیان، لای یک سالنامه که برای سه سال پیش است و روی عطف کتاب، آثاری بسیار کم‌رنگ از رد خون دیده می‌شود. دیگر چه بگویم که تصویر این اتاق در ذهن‌تان بیشتر نقش ببندد. یک بخاری برقی کوچک در گوشه اتاق به چشم می‌خورد؛یک فرش قدیمی بسیار کهنه که به نظر می‌رسد ساکن قبلی جای‌جای آن را با زغال قلیان سوخته است و یک تشک زرد و رنگ‌ و رو رفته که در گذشته به سفیدی برف بوده، حالا همراه با پتویی نمدی و بالشی که در دو سرش جای خشک شده‌ی آب دهان است، تبدیل شده به جای خواب ساکن این مکان؛ و انبوهی از آت و آشغال‌های دیگر که گوشه‌ی اتاق روی هم کپه شده بودند. این اتاق فقط یک لامپ دارد که معمولا هر ماه به دلیل قدیمی بودن سیم‌ها می‌سوزد و خرج گرانی روی دست ساکن آن می‌اندازد. نمی‌دانم نیازی هست که درباره‌ی ساکنین دیگر این ساختمان صحبت کنم یا نه. اما اگر در حین داستان برای شفاف‌سازی نیاز بود که به آن‌ها هم بپردازم حتما آن‌ها را هم معرفی خواهم کرد. راستی فراموش کردم که بگویم این ساختمان،‌ یک حیاط کوچک هم دارد که در آن یک دست‌شویی تعبیه شده است. و البته یک باغچه کوچک که معمولا ساکن اتاق ذکر شده در آن دست‌هایش را بعد از خالی کردن روده‌هایش می‌شوید. البته اگر شب قبلش شامی شاهانه خورده باشد. آسمان کمی رنگ‌پریده و حزن‌آلود است. زمستان‌ها تهران چنگی به دل نمی‌زند. مخصوصا اگر در قسمت فقیر‌نشین آن به سر ببرید. به هرحال آب و هوا هرطور باشد، اگر پول کافی در جیب داشته باشید از آن لذت خواهید برد. حالا هم این آسمان و خورشید رنگ‌پریده‌اش توفیری به حال کسی که در خانه‌اش در طول سال هم از آن چیزی عایدش نمی‌شود ندارد. اما خب سرما چرا، سرما عایدی‌ای است بر تن هر انسان. مسئله‌ای سخت و طاقت‌فرسا است. به نظر در این حوالی، در این خانه‌های رو به ریزش محله‌ی پامنار کسی به غیر از سرما به چیز دیگری اهمیت نمی‌دهد؛ حتی غذا. نان بربری قوت غالب است و همیشه هم در دسترس است. با هرچیزی آن را بخوری سیر خواهی شد. اما سرما را نمی‌شود گشنه نگه‌داشت. حالا هم در آهنی و کرم‌رنگ این ساختمان، در نزدیکی‌های غروب باز و بسته می‌شود و هرکسی با زنبیلی خالی و دستانی حاوی پاره پولی خارج می‌شود و با زنبیلی پر و دستانی خالی بر می‌گردد. به نظرم الان است که سر و کله مردی هم که قرار است داستان ما را روایت کند پیدا شود. داستانی که می‌خواهم برای شما نقل کنم سرگذشت این مرد نیست و حتی کسی هم نمی‌داند که چه آینده‌ای در انتظار او است. شاید حتی به شما بگویم که من هم به عنوان راوی، نمی‌دانم پایان داستان چیست، کمی جا بخورید. اما خب باید اعتراف کنم که من هم نمی‌دانم این مرد قرار است کجا برود و چه کند و آینده او چه می‌شود. من البته یک تصویر مبهم از روند و حوادث این داستان دارم اما در مورد جزئیات و حوادث آن هیچ نمی‌دانم. پس تا به این‌جای کار من و شما در یک سطح هستیم و با یکدیگر مشغول به خواندن این داستان هستیم. طناب بسته شده به دستگیره در کشیده می‌شود و در باز می‌شود. مردی قد بلند با کمری قوز و سری کچل پا به حیاط می‌گذارد. پالتوی مشکی و بلندی به تن دارد که از صورت رنگ‌پریده و تکیده‌اش هم کهنه‌تر است. با این‌که بیشتر از سی سن ندارد، به مردی پنجاه ساله می‌ماند. چشمانی عبوس و غم‌زده در دو چاله صورتش جا خشک کرده‌اند و سیگار لب‌هایش را زرد و سفید کرده است. شوره‌های سفید مانند برف روی شانه‌های پالتو‌اش ریخته است و نان بربری را به شکلی در دست گرفته است که هر آن احساس می‌شود الان دستش از شانه کنده شود و همراه نان به زمین بیفتد. در دست دیگرش هم سه تخم مرغ و یک سوسیس و یک پاک سیگار است و سعی می‌کند در را با آرنج ببند. در همین حین از سر کوچه کودکی فریاد می‌کشد و می‌گوید که آهای در را نبند. مرد سریع به صدای تیز و هیجان‌زده کودک پاسخ می‌دهد و در را باز می‌گذارد و به پاهایش حرکت بیشتری می‌دهد و از راه‌پله زیرزمین به سمت اتاقش می‌رود. به سوسکی که دیشب در زیر قفسه کتاب گرفته بود و جلوی در اتاقش انداخته بود نگاهی می‌اندازد و به این امید که هنوز نمرده است تکه‌نانی بسیار کوچک گوشه‌ی پله می‌اندازد. شاید سوسک‌های دیگر بخواهند از آن نان بخورند. اما کمی مکث کرد، مگر کسی تا به حال سوسکی در حال خوردن چیزی دیده است؟ شاید هم مورچه‌هایی که بعدا برای غارت سوسک بیرون می‌آیند بخواهند نگاهی به این خرده نان هم بیندازند و دل‌شان بخواهد کمی مزه کنند. به هرحال مرد وارد خانه‌اش شد و در اتاقش را بست.

***

سوسیس درون ماهیتابه با روغن هفته‌ی پیش، روی پیک‌نیکی کوچک در حال سرخ شدن بود. مرد درحال مرتب کردن خانه‌اش بود و به ذهنش رسید که حالا امروز تکانی به خود داده‌ام و کمی خرید کرده‌ام، بروم و این شیشه سرکه‌های پر از شاش را درون چاه خالی کنم. اما منتظر بود کمی از نیمه‌شب بگذرد تا کسی او را در حیاط در حین این کار نبیند. چون آخرین‌بار زن همسایه بی‌خواب شده بود و آمده بود پای پنجره سیگاری بکشد و او را در کشان‌کشان در حال خالی کردن شیشه‌های پر از شاش دیده بود و به شوهرش گفته بود. شوهرش هم با هزار بهانه و بد و بیراه که بوی شاشت کل ساختمان را گرفته است از او مهمان‌نوازی کرد. البته یک جمله‌اش آن‌چنان هم بی‌راه نبود. گفته بود که مرد حسابی دست‌شویی ده تا پله بالاتر دم در حیاط هست، خب تن لشت را بردار و برو آن‌جا کارت را بکن. هرچند که مرد هم بعد از این ماجرا سعی کرده بود زمان خرید سیگارش را با زمان شاشیدنش هماهنگ کند تا بتواند کمتر از خانه خارج شود، باز مواقعی مجبور شده بود در همان شیشه‌ی سرکه‌ها کار را یکسره کند. پیک‌نیک قرمز و کوچکش را خاموش کرد و با کلی استرس و حواس‌جمعی که کسی متوجه نشود مشغول خالی کردن شیشه‌ها شد. بعد هم دستش را در همان باغچه با خاک شست و به اتاق برگشت. امشب باید یک شب درست و حسابی باشد. قرار است خوب غذا بخورد. نباید این لحظه‌های گران‌بها هدر برود. پتو رو جلوی در اتاق انداخت تا سوز و سوسک وارد نشود. بعد هم بخاری برقی را به برق زد. کمی به سیم بخاری خیره ماند تا ببیند داغ می‌کند یا نه که اگر داغ کرد فوری از برق بکشد. اما داغ نکرد. بخاری شروع به گرم کردن اطرافش کرد. این هم یک نشانه‌‌ی خوب بود که مرد آن را ندید نگرفت و پاسخ آن را با مالیدن کف دست‌هایش به هم داد. بعد هم پاکت سیگارش را برداشت و هوس کرد این لذت را با یک سیگار کامل کند اما دید اگر سیگار را بعد از شام بکشد بیشتر به او خواهد چسبید. پس به وسوسه‌ی یک لذت کامل‌ بر وسوسه‌ی سیگار غلبه کرد و نان بربری را روی کیسه پلاستیک گذاشت و سوسیس را از توی ماهیتابه برداشت‌. به آن کمی نمک زد و یک تکه نان بزرگ کند و تکه‌ای سوسیس در آن گذاشت و حسابی پیچید و به یک لقمه تر و تمیز و مرتب تبدیل کرد و به دهان گذاشت. به این فکر می‌کرد که همه تکه‌ها را می‌تواند به تکه‌های کوچک‌تر تقسیم کند و در دل تکه نانی بزرگ بگذارد و ببلعد تا حسابی سیر شود. در نهایت هم یک تکه سوسیس می‌ماند و می‌تواند با خیال راحت بدون نان بخورد و حسابی لذت ببرد. و همین‌طور هم شد. نان را تمام کرد و تکه آخر سوسیس را با لذتی کامل به دهان انداخت و از مزه‌ی ادویه‌ها و تندی سوسیس حسابی کیف کرد. و بله! همان‌طور که حدس زدید پاکت سیگار را برداشت و نخی از آن بیرون کشید، به تشک تا شده‌اش کنار دیوار لم داد، بخاری را نزدیک خودش کرد و بعد سیگار را گوشه لبش گذاشت و فندک زد. از سکوتی که در آن هوای سرد و پرتلاطم نصیبش شده است نهایت لذت را برد. از این‌که معده‌اش پر شده است و سیگارش را با شکم پر می‌کشد بسیار خوشحال بود. این از آن لذت‌هایی نبود که به آسانی نصیبش شود. فروش ضایعات و قوطی حلبی‌ها آن‌چنان برایش نان و آب ندارد. شهر را باید زیر و رو کند، تا کمر در سطل آشغالی‌ها و کثافت‌های مردم خم شود، نگاه احمقانه مردم را تحمل کند و از همه بدتر از دست افرادی که می‌خواهند به او ترحم کنند و کمک کنند و پول یا غذا به او بدهند فرار کند، که در نهایت مقداری پول از شهرداری بگیرد تا بتواند با کمترین هزینه، در زیرزمینی ساکن شود. اما او هم همیشه مشغول کار نبود. او اصلا خود را آدم این‌کار نمی‌دانست. او آرزوهایی بسی بزرگ و بلند در سر دارد و که گویا ایمانی راسخ همچنان او را در این مسیر همراهی می‌کند. او به یک آینده زیبا ایمان دارد. یک آینده‌ای که خودش را در آن زیبا‌تر، مهربان‌تر و دوست‌داشتنی‌تر از حال الآن خودش می‌بیند. او مسیرهای پر پیچ و خمی را گذرانده و حالا هم قرار نیست در این مسیر بماند، دست کم این چیزی است که او هر روز با خودش مرور می‌کند. چیزی است که هر روز سالنامه‌اش را باز می‌کند و در آن می‌نویسد، خط‌خطی می‌کند و حاشیه‌هایش را با گل‌هایی کودکانه پر می‌کند. او دست کم می‌داند که این‌جا و این‌کارها نه برای او و نه خود او هستند و روزی از این‌جا خواهد رفت. اما ما نمی‌دانیم چه روزی و برای چه چیزی. احتمالا او هم نمی‌داند، به هرحال که اجازه دانستن این موضوع را علاوه‌بر خودش بلکه به ما هم نمی‌دهد. او فقط می‌داند که بلاخره روزی در این سال‌نامه که ساعت‌های پایش می‌نشیند و پوست لب‌هایش را می‌چیند و خون لب‌هایش را تا به زیر ناخن‌هایش سرازیر می‌کند، چیزی خواهد نوشت و آن کلید رهایی او از آن‌جا خواهد بود. همین‌جا هم که الان در آن ساکن است به راحتی به دست نیامده و تنها دلیلی که باعث شده بود او را در آن زیرزمین بپذیرند این بود که معتاد نبود و پولی که در می‌آورد را به شیشه و کراک نمی‌داد. البته هم که نباید خوش‌دلی مرد صاحب‌خانه که دقیقا برخلاف همسرش هم بود را نادیده بگیریم. مگر چه کسی می‌تواند پیشنهاد مردی که در خیابان انقلاب بساط کتابی را پهن کرده و دست‌فروشی می‌کند برای یک جای خواب نادیده گرفت؟ هرچند که مواد و معتاد بودن بیشتر به حالش می‌آمد تا آن کتاب‌های تلنبار شده گوشه‌ی خانه؛ کتاب‌هایی که وضعیتش را بیشتر مضحک و احمقانه می‌کرد. اما به هرحال همین چند کتاب بود که باعث دوستی او و صاحب خانه و ماندن او در آن زیرزمین شد. اما مرد داستان ما الان به هیچ‌کدام از این‌ها فکر نمی‌کرد. او در اوج لذت بود. معده‌ی پر و نیکوتین که حالا حسابی رخوت به جانش انداخته بود. اما ناگهان همان کتاب‌های مضحک نگاهش را دزدیدند. گویا همیشه بدترین چیز‌ها دقیقا در بهترین زمان‌ها سراغ ما می‌آیند. مرد ترسید. ترسید که نکند دوباره آن حمله‌های وحشیانه به قفسه سینه‌اش دوباره شروع شود. سرش را به میز بکوید، پوست لبانش را بکند و آن قدر با ناخن دیوار را چنگ بزند که مجبور شود دوباره با ناخن‌گیر آن‌ها را از ته بگیرد. اما فوری این ترس‌ها از سرش پریدند. او الان شکمش پر بود. مرد فهمیده بود که اکثر ترس‌ها و اضطرابش یا در وقت گرسنگی به سراغش می‌آیند یا در وقت نبود سیگار. حالا هر دو را داشت، در کنار هم و به راحتی چشم‌هایش را از کتابخانه برگرداند و آرام پلک‌هایش سنگین شد. حتی اهمیتی هم به سوسکی که از زیر کتابخانه رد شد و به لابه‌لای کتاب‌ها جهید نداد. فقط آنقدر وقت کرد که دو نفس دیگر از ته سیگار بگیرد و آن را در زیرسیگاری خاموش کند. بعد هم آرام به خواب رفت. گویی آنقدر آن لذت‌ها بسیار بود که از پای درش آوردند.

***

چشم‌هایش دوباره باز شد. نور زرد لامپ صد واتی بالای سرش مانند خورشید بیابان می‌تابید. مرد برای یک لحظه نفهمید که کجاست و آن‌جا چه می‌کند و ساعت چند است. بدنش درد می‌کرد و کوفته بود. بد خوابیده بود. به گردنش فشار آمده بود. به ماهیتابه‌ی خالی و خرده‌نان‌های ریخته شده‌ی روی زمین و کیسه‌ی پلاستیک نگاهی انداخت. کمی گیج و منگ بود و چشم‌هایش سرخ و باد کرده بود. بیرون طوفان‌های پاییزی ماه آذر بر پا بود و گویا آسمان از این‌که می‌تواند سردتر و بی‌رحم‌تر باشد سر از پا نمی‌شناخت و در حال جشن و پای‌کوبی بود. باد را محکم به هرسو می‌وزاند قطره‌های باران را که مانند دیوانگان مست و لاقید و بی‌هوش بودند، به شیشه‌ها می‌کوبید. مرد با شنیدن صدای رعد و برق و باران فهمید که اگر دست به کار نشود آب از درز پنجره‌ها وارد اتاق می‌شود و اتاقش را خیس خواهد کرد. ملحفه‌ای کهنه برای این‌کار داشت. آن را فوری از همان کپه آشغال‌های گوشه اتاقش پیدا کرد و لوله کرد و زیر پنجره گذاشت. همچنان احساس گیجی داشت و شقیقه‌هایش می‌کوبید. به دنبال سیگارش گشت. دوباره نخی از آن درآورد و خودش را به بخاری نزدیک‌تر کرد تا بتواند هرچه هوای گرم حول بخاری است را بقاپد و به تنش بمالد. سعی کرد دوباره بخوابد اما دیگر خوابش نمی‌برد. فهمید با صدای همین رعد و برق‌های وحشتناک از خواب پریده است و رعد و برق هم به ترسناک بودنش ادامه می‌داد. از سیگارش کام می‌گرفت و دودی که از ریه‌اش به بیرون می‌فرستاد را زیر نور دنبال می‌کرد. سعی می‌کرد تصویر‌هایی در آن‌ها بیابد اما تصویری پیدا نبود. دوباره کامی سنگین گرفت تا بتواند دود را غلیظ‌تر بیرون بدهد و بلکه تصویری شکل بگیرد. سرگرم همین کارها بود که متوجه شد ملحفه‌ی لوله شده‌ی پای پنجره کاملا خیس شده و باید برش دارد و بیرون جلوی در اتاق در سوراخی که برای جمع نشدن آب تعبیه شده بود ملحفه را بچلاند. دید هم خبری از سوسک نیست و هم خبری از آن تکه نان؛ شاید مورچه‌ها کار خودشان را کرده‌اند. در همین حین که عجولانه مشغول چلاندن بود تا بتواند سریع برگرد و دوباره زیر پنجره بگذارد احساس کرد صدای قدم پا می‌شنود. سرش را بالا گرفت و گوش‌هایش را تیز کرد و اما با خود اندیشید که صدا، صدای باد و باران و کوبیده شدن چیزها به یکدیگر است. دوباره که مشغول شد ناگهان کسی را در آستانه‌ی راه‌پله زیرزمین دید. سرش را فوری بالا گرفت و ایستاد. سیگارش را از دهان برداشت و دید که مردی به سمت او از راه پله پایین می‌آید. مرد همسایه بود. زنش دوباره دیده بود که مشغول خالی کردن شیشه‌های شاش است و آنقدر به شوهرش پیچیده بود و غر زده بود که بلاخره تصمیم گرفت در آن باد و باران سرد بیاید و تکلیف این همسایه کثیف و نجس را روشن کند. مرد همسایه به آستانه‌ی در اتاق که رسید مرد داستان ما را هل داد و داخل شد. «مرتیکه‌ی احمق مگر به تو نگفته بودم که ساختمان بوی شاش می‌گیرد. باز توی آن شیشه‌ها شاشیدی؟ احمق منفگی به ولایت علی قسم می‌خورم بار دیگر ببینم، فقط بار دیگر بفهمم دوباره همچین گوهی خوردی و توی شیشه شاشیدی و این‌جا نگهداشتی، اول یک فصل کتکت می‌زنم، بعد از همین گوه‌دونی می‌ندازت بیرون... . ما این همه صحبت کردیم. برای تو داخل حیاط شیر درست کردم، دست‌شویی را تعمیر کردم، باز تو... باز تو...» سرش را به کلافگی و ناامیدی پایین انداخت و بعد به اطراف و داخل اتاق نگاهی انداخت و تصویر منزجرکننده فضای از آن محیط بر صورتش نشست. باران از پایین شیشه‌ها درز کرده بود و از دیوار سر می‌خورد و به کف اتاق می‌رسید. مرد همسایه گویا با خودش حرف می‌زد گفت:«گوه بگیرن این‌جا رو. نمی‌فهمم چرا این خراب‌شده رو دادم به تو... اون از افغانی‌ها که هر روز بوی تریاک و زغال و موکت سوخته بلند می‌شد حالا هم بوی شاش...» بعد نگاهی تهدیدآمیز به مرد انداخت و گفت:«فهمیدی چی گفتم مفنگی؟ شاش و گوه جاش توی اون توالت خراب‌شده است. نکنه بچه هم بودی رو سر ننت می‌شاشیدی؟» مکثی کرد و بعد از آن‌جا خارج شد. در آخرین جمله‌هایش می‌توانستی کمی احساس ترحم و دل‌سوزی را بیابی. شاید به حال نزار آن مرد دلش سوخته بود، آن آلونک سرد و خیس و نمور. اما هرچه بود کلافه بود. آیا واقعا بوی شاش این مرد در این هوای بارانی به خانه‌ی آن‌ها که در طبقه سوم بود می‌رسید؟ یا از دست زنش بود کلافه بود که از همان روز اول ورود مرد به این ساختمان با هربهانه‌ای که توانسته بود می‌خواست شوهرش را از راه دادن او به انباری ساختمان پشیمان کند. مرد اما ترسیده بود. چنان خشکش زده بود که حتی با رفتن مرد همسایه هم از جایش تکان نخورده بود. فقط قوز کمرش به نشانه تسلیم و ضعف خم‌تر شده بود. مانند حیوانی ضعیف که دربرابر نوع قدرتمندش سرش را خم می‌کند و سینه‌اش را پایین می‌گیرد و به عوعو می‌افتد؛ توان عوعو کردن هم نداشت. حالا هم آب باران به فرش رسیده بود و لبه‌های فرش را خیس می‌کرد و این چیزی بود که مرد باید فوری به خودش تکانی می‌داد. سریع ملحفه را بر زمین انداخت و آب را گرفت و بعد دوباره جلوی در چلاند و دوباره لوله کرد و پایین پنجره گذاشت. دوباره سعی کرد خانه را مرتب کند. فرش را تا کرد تا آب باران به آن نرسد و خیس نکند. کیسه‌ی پلاستیکی و خرده نان و زباله‌های دیگر را هم جمع کرد. سعی کرد همه‌چیز را مرتب کند حتی وقتی همه‌چیز مرتب بود. این کاری بود که در هر موقعیت استرس‌زایی انجام می‌داد. همه‌چیز درست است؟ همه‌چیز سرجای خودش است؟ چک می‌کرد. جیب‌هایش را چک کرد. خیالش که راحت شد دوباره به تشک تکیه داد و سیگاری دیگر روشن کرد. بگذارید که حالا این مرد سیگاری روشن می‌کند من هم سیگاری روشن کنم و بعد برویم ادامه داستان. خیلی خب. مرد سیگارش را تمام کرد. اما این دلیل بر تمام شدن افکارش نبود. او مضطرب بود و نمی‌دانست چه شده. او ترسیده بود و نمی‌دانست چه کند. این‌‌بار آنقدر کام‌ها را سنگین گرفته بود که بتواند سایه دودش را روی زمین ببیند. دفعه‌ی پیش که از تصویر دود در محیط اتاق ناکام مانده بود حالا دنبال تصویر سایه‌ی دود بود؛ اما خب این‌بار هم ناکام. دوباره از جای خود بلند شد تا ملحفه را بیرون ببرد و بچلاند. باران سبک شده بود و حتی رو به قطعی می‌رفت. ابرها پراکنده شده بودند و نور مهتاب به آرامی خودش را نشان می‌داد. اما ابرهای سنگین‌تری آن طرف آسمان خودنمایی می‌کردند و این قطع شدن باران هم تاثیری بر کمتر شدن سرما نداشت که حتی سوزی دوچندان احساس کرد. اما به هرحال خوشحال بود که باران رو به قطعی است و اتاقش از خیسی در امان می‌ماند. به اتاقش برگشت و دوباره همان‌جای قبلی تکیه داد. نگاهش به میزش افتاد. به سال‌نامه‌اش و بعد دوباره نگاهش چرخید و به کتابخانه و کتاب‌ها افتاد. تنها چیزی که در این خراب‌شده به او احساس خانه می‌داد همین کتاب‌ها و کتابخانه بود. کافی بود آن‌ها آن‌جا نباشند تا این اتاق برایش با یک مرغ‌دانی هیچ تفاوتی نداشته باشد. آن‌ کتاب‌ها را با جان و دل پیدا کرده بود و حتی بعضی‌ از آن‌ها از خاطرات دوری می‌آمدند. از دوران دانشگاه؛ از زمان دانشجوی ادبیات فارسی دانشگاه تهران؛ آن زمان که از روستا به تهران آمده بود و با تمام مخالفت‌های خانواده‌اش تن به این شهر کثیف و پر سر و صدا داده بود. حالا سال‌هاست از آن دوران می‌گذرد. بله این مرد داستان ما، این مردی که در شیشه‌ی سرکه می‌شاشد و صاحب‌خانه‌اش به او می‌گوید مفنگی، زمانی برای خود برو و بیایی داشته است. زمانی مولانا می‌خوانده و دختران دانشگاه را به دنبال خود می‌کشید و الان فقط با خود زمزمه می‌کند تو بمان ای آن که چون تو پاک نیست و این تنها یادگار او از آن دوران است. اما خب همیشه دنیا بر وفق مراد نیست. سیب را بالا پرت می‌کنی و تا به زمین برسد هزار دور می‌خورد و حالا که می‌داند که مرد دور چندم است؟ به هرحال کتاب‌ها آن‌جا بودند. حتی بیشتر هم شده بودند. او می‌گشت و می‌گشت و جمعه‌ها ساعت شش صبح مانند شبحی در خیابان انقلاب قدم می‌زد تا کتاب‌های خوب را قبل از رسیدن دیگران به چنگ بیاورد. اما نمی‌دانست که کتاب‌های خوب تا شب، تا جمعه هفته بعد و تا سال‌ها هم برداشته نمی‌شوند. حالا هم تصمیمش همین بود؛ بعد از گرفتن مدرک کارشناسی، بعد از ادامه ندادن دانشگاه، بعد از این‌که تصمیم گرفت در رستوران‌ها شروع به کار کند و پولی دربیاورد، تصمیم گرفته بود تا زندگی‌اش را طوری دیگر براساس کتاب‌ها ورق بزند. طوری که خودش می‌خواهد. زندگی‌ای که او، خارج از هر قید و بندی، خارج از تمام قوانین سفت و سختی که خانواده و جامعه بر او تحمیل کرده بودند، می‌خواست تنها آرزوی زندگی‌اش را با دستان خودش بسازد و آن آرزو این بود که کتاب شعر خودش را بنویسد. بعد از خواندن آن همه شعر و ادبیات و شناخت آن همه نویسنده و شاعر و ادیب، حالا او تصمیم گرفته بود که از قید هرچیزی که باعث می‌شود او تحت تاثیر چارچوب و قاعده‌ای قرار بگیرد رها شود و کتاب شعر خودش را، از اعماق وجود خودش، بدون هیچ ناخالصی‌ای بنویسد و خلق کند. حالا هم تمام این‌ها، هزینه‌ای بود که باید در مسیر این عصیان‌گری پرداخت می‌کرد. اما چیزی که از این مرد باید بپرسیم این است که زمان نوشتن این کتاب شعرش کی خواهد رسید؟ نمی‌دانست و نمی‌گذارد ما هم بدانیم. ترس و اضطراب حسابی انرژی‌اش را گرفته بود. بدنش کرخت و بی‌حال شده بود. درحال چیدن پوست لب‌هایش بود که آرام چشم‌هایش بسته شد. به خواب رفت. خواب دید که در گودالی از شاش و گوه در حال غرق شدن است.

***

چشم‌هایش را باز کرد. سرد بود؛ خیلی سرد بود. بخاری خاموش بود. لامپ بالای سرش خاموش بود. او خاموش نکرده بود. دوباره سیم‌ها اتصالی کرده بودند و برق اتاقش قطع شده بود. این‌بار فهمید که علاوه‌بر بخاری برقی، لامپ هم خاموش است و فهمید که حالا تمام برق اتاقش قطع شده است. دوباره در ناحیه گردن احساس درد کرد و این‌بار شدیدتر از دفعه‌ی قبل. اما این‌بار کمی سرحال‌تر بود. شاید به خاطر سرمایی شدید که در اتاق حس می‌شد. سرما آدم را هم هوشیار نگه‌ می‌دارد هم بی‌هوش. سریع خودش را از جای بلند کرد و به سمت در رفت و به آسمان نگاهی انداخت. سفید بود. برف می‌بارید. زمین هنوز خیس و یخ‌زده بود اما برف می‌نشست، به آرامی، ولی به هرحال می‌نشست. به نظر می‌آمد که حوالی ظهر باشد. بگذارید ساعتم را نگاه کنم. بله ساعت نزدیک به دو و نیم ظهر است و مرد تمام مدت خوابیده بود و هیچ نفهمیده بود که کی برف باریدن کرده است. احساس گرسنگی کرد. حسرت خورد که چرا تمام نان بربری را دیشب خورده است. به هیچ‌وجه قصد بیرون رفتن نداشت. بچه‌های همسایه از خوشحالی برف سر و صدا می‌کردند و مرد اندوهی در دل خود احساس کرد. در همان محله‌ی فقیرنشین باز آدم‌هایی بودند که فقیرتر از فقیران باشند و این برف برای‌شان چیزی جز رنج و ترس نباشد. مرد سرجای خود برگشت. تشک را کامل پهن کرد و پتو را که پشت در انداخته بود تا مانع سوز شد و حالا از باز و بسته شدن چندباره‌ی در دیشب به گوشه‌ای مچاله شده بود و حتی کمی هم خیس و نمور بود به روی خودش انداخت. خیسی پتو او را به یاد دیشب انداخت. به یاد تهدید مرد همسایه‌. هیچ دلش نمی‌خواست دوباره با او روبه‌رو شود و حتی نمی‌خواست از در اتاقش خارج شود. گویی آن بیرون هیولاهایی منتظر بودند او را ببلعند و با اسید معده‌ی شرم هضمش کنند. حتی سرما که به ذهنش رسانده بود که اگر می‌خواهد از ‌سوز همین‌جا یخ نزدند، بهتر است لباس‌هایش را بپوشد و در خیابان‌ها قدم بزند و به پاساژها و بازارهای شلوغ پناه ببرد، باز از جایش تکان نخورد و گویا یخ زدن را به بلعیده شدن ترجیح می‌داد. اما خب سرما هم آنقدر نیرومند نبود که بعد از اتفاق دیشب آن را از خانه بیرون بکشد. مرد دوباره و دوباره خودش را زیر پتو مچاله کرد و لحظه‌های دیشب را هربار و هربار در ذهن مرور کرد و بی‌اراده شروع به کندن لب‌هایش کرد. گویا می‌خواست حالا پوست لب‌هایش را هم مرتب کند. نگذارد تیکه‌ای پوست لب با بقیه سطح پوست لبش یکسان و در یک سطح نباشد. همه را بکند. آنقدر کند که بلاخره رطوبت خون را بر گوشه‌ی ناخنش احساس کرد. دستش را سریع در پتو کرد و در بین دو پایش قرار داد تا گرم شود. نمی‌دانست چه کند. به شب فکر کرد. هوا تاریک شود دیگر نمی‌توان این سرما را تحمل کرد. در این مواقع معمولا به صاحب‌خانه پناه می‌برد. مانند دفعه‌های پیش هم که لامپ سوخته بود و صاحب‌خانه سعی کرده بود چندتا از سیم‌ها را تعمیر کند. اما این‌بار فرق داشت. این‌بار نمی‌توانست همین‌طوری برود سراغ صاحب‌خانه و از او کمکی بخواهد. در همین فکر و خیال بود که دوباره نگاهش به کتاب‌های کتابخانه‌اش افتاد. دیگر نتوانست مانع حزن درونش شود و از گوشه چشم‌هایش اشکی سر خورد و بعد دوباره چشم‌هایش گرم شد و بخواب رفت. بگذارید ساعتم را دوباره نگاهی بیندازم. ده دقیقه مانده به هفت. مرد داستان ما هنوز بیدار نشده است. دمای بیرون نزدیک به منفی ده درجه رسیده است و در ساعات دیگر این دما بیشتر افت خواهد کرد. همان‌طور که متوجه شدید این مرد آنقدر حالش نزار و داغان است که نمی‌تواند همچین سرمایی را تحمل کند. بدنش به شدت لاغر است و یک هفته قبل از آن سوسیس و نان بربری جز نان خشک‌های همسایه چیزی نخورده بود و پولش را فقط صرف خرید سیگار کرده بود. آیا می‌توانیم این احتمال را بدهیم که مرد داستان ما نتواند تا شب دوام بیاورد و در این سرما بمیرد؟ نمی‌دانم. هنوز که بیدار نشده است. اما از پله‌ها صدایی می‌شنوم. پسرکی به دم اتاق مرد آمده است و به در می‌کوبد. باز به در کوبید. پتو تکانی خورد و مرد چشم‌هایش را باز کرد. دوباره پسرک به در کوبید و مرد در یک آن از جا پرید. ترسید که مرد همسایه آمده باشد. این‌بار با او چه کاری دارد. اما وقتی چشم‌هایش را بیشتر متوجه در کرد دید پسرکی پشت در ایستاده است. همان پسرکی بود که در را یک‌بار برایش باز گذاشته بود. مرد به سمت در رفت و در را باز کرد. پسرک پتویی به مرد داد که متوجه شد از پتوی خودش ضخیم‌تر و گرم‌تر است. در دست دیگرش هم یک قابلمه کوچک بود که می‌شد بوی غذا را در آن تشخیص داد. پسرک اول از تاریکی اتاق تعجب کرد و گفت: «چرا لامپ را روشن نمی‌کنی؟» مرد گویا که لامپ او را صدا کرده باشد و لامپ است که از او این سوال را می‌پرسد سریع سرش را برگرداند و به لامپ خیره شد. چند لحظه‌ای طول کشید که بفهمد سیم‌ها اتصالی کرده‌اند و برق اتاقش قطع شده است. رو به پسرک کرد و با صدایی گرفته و خشن گفت:«فکر کنم برق اتاقم قطع شده.» پسرک که انتظار همچین صدایی را از آن تن لاغر و مردنی نداشت کمی جا خورد و گفت:« بفرما این‌ها برای شما هست. پتو را لازم نیست برگردانید. نمی‌دانم چرا مادرم گفت. اما فردا میام قابلمه را از شما می‌گیرم.» بدون این‌که مرد اصلا متوجه شود دید پتو و قابلمه غذا در دستش است و پسرک دیگر نیست. نمی‌دانست خوشحال باشد یا گریان. چون دید هم‌زمان هم شکمش به صدا افتاده است و هم چشم‌هایش گرم گریه شده است. به داخل برگشت. اتاق تاریک بود و با درون پر از شرم و گناهش کاملا هم‌رنگ بود. گویا آن لحن دلسوز آخرین جمله‌های مرد بعد از آن تهدید و فریاد، کارش را کرده بود و حالا هم این پتو قابلمه در این هوای سرد و یخ‌زده او را دل شاد می‌کرد و خوشحالی‌ای پنهان از شرم و گناه، از خود نشان می‌داد. کبریت زد، با نور اندک آن هم ماهیتابه را پیدا کرد و هم سال‌نامه را از روی میز برداشت. دوباره کبریت زد. سعی کرد چند برگ از سال‌نامه را بکند و داخل ماهیتابه آتش بزند تا هم نور داشته باشد هم گرما. ایده‌ی مزخرفی بود. اما بلاخره باید امتحان می‌کرد تا این‌ را بفهمد. بار دیگر کبریت زد تا کاغذ‌ها را آتش بزند که ناگهان دوباره در اتاقش را کوبیدند. کبریت از دستش روی زمین افتاد. فوری با لگد خاموشش کرد و به سمت در رفت. این‌بار مرد همسایه دم در ایستاده بود:«هوا خیلی سرد است. غیر قابل تحمل است. شنیدم که برق نداری.» این را گفت و بعد با چراغ قوه و فاز متر داخل شد. سیم‌های اطراف اتاق را چک کرد. هیچ‌جا برق نبود. حین خارج شدن رو کرد به مرد و گفت:«از بیرون قطعه. اتصالی کرده. سیم‌های این‌جا خیلی پوسیده و قدیمیه. نمی‌دونم باید چه کار کنم. احتمالا مجبورم کامل سیم‌ها را تعویض کنم...» بعد دستش را داخل جیب کاپشنش کرد و دوتا شمع تقریبا بزرگ در آورد و به مرد داد:«فعلا این‌ها رو داشته باش. هرکدومشون دو ساعتی می‌سوزه. امشب رو سر کن فردا برق کار می‌آرم.» نگاهی به ظرف غذا و پتو انداخت و بعد رفت. به شمع‌های درون دستش نگاه کرد. تمام وجودش سرشار از احساس گناه شد که چرا دیشب آن اتفاق افتاد. اصلا چرا داخل آن ظرف‌های سرکه می‌شاشیده است. غمگین بود. احساس شرم و ناراحتی‌اش چندین برابر شده بود. سر تا پا خجالت بود و حالا فکر می‌کرد که کاش هیچ‌وقت به او فکر نمی‌کردند. این‌ها چه است که آورده‌اند؟ این‌ها همه‌چیز را بدتر کرده است. کاش همه‌چیز همان شب تمام شده بود. کاش هیچ‌وقت این‌ها را نمی‌آوردند کاش همین امشب در این سرما یخ‌ می‌زد می‌مرد. کاش به او اهمیت نمی‌دادند، کاش به او فکر نمی‌کردند، این غذا و این پتو، کاش هیچ‌کدام از این اتفاق‌ها نیفتاده بود. دیگر نتوانست جلوی گریه‌‌اش را بگیرد. تبدیل شده بود به کودکی ده ساله که با کار بد، مادر و پدرش را به زحمت انداخته است. حاضر بود تمام آن شب را در سرما و تاریکی بگذراند اما این‌چنین کسی را که با بوی شاشش اذیت کرده است به دردسر نیندازد. او آن‌ها را ناراحت کرده بود و حالا آن‌ها به او لطف می‌کردند و چرا باید باید به او لطف می‌کردند؟ باید او را از آن‌جا به بیرون می‌انداختند. باید می‌گفتند که مرتیکه احمق باید در همان اتاق یخ بزند تا بداند رئیس این خانه کیست. نمی‌توانست کاری کند. به خودش و به شانسش لعنت می‌انداخت. در تاریکی زار می‌زد. آن‌جا چه می‌کرد. چقدر از روستا و خانواده‌اش دور شده است. مگر او تصمیم نگرفته بود که هرطور که شده است به خانواده‌اش ثابت می‌کند که آن‌ها اشتباه می‌کردند. او ثابت خواهد کرد که تصمیش درست بوده و زندگی‌اش را خودش با دست‌های خودش خواهد ساخت. اما حالا زار می‌افتاد و این جمله‌ها را زیر لب به خود می‌گفت. کسی اصلا این سربلندی را درک می‌کند؟ کسی به یک کتاب شعر اهمیت می‌دهد؟ آیا مرد همسایه می‌دانست که این کودک گریان در این اتاق تاریک و سرد دانشجوی ادبیات فارسی دانشگاه تهران بوده است و قصد دارد کتاب شعرش را بنویسد؟ آیا مردم داخل خیابان که بی‌تفاوت از کنار او می‌گذرند می‌دانند که این مرد چه آرزوهایی در سر دارد؟ با چه چیز‌هایی در زندگی‌اش می‌جنگد؟ از اراده‌ی فولادین او و از همت شکست ناپذیر او سر در می‌آورند؟ اصلا این افکار چه اهمیتی دارند؟ کجاست؟ آن کتاب شعر کجاست؟ اصلا چقدرش را نوشته است؟ اگر به جای هربار کندن پوست لبش و سیگار کشیدن یک کلمه نوشته بود الان ده تا کتاب شعر داشت. اما کجاست؟ کتاب شعرش کجاست؟ خدا را شکر که آن مردم و صاحب‌خانه نمی‌دانند که چقدر بدبخت و بیچاره و ناتوان و ضعیف است. آن همه کتاب در آن‌جا در آن خراب شده انبار کرده است و به امید روزی منتظر نشسته است تا شعرش را بنویسد. شعرش را برای که بنویسد؟ آیا اصلا پدر و مادرش زنده هستند که او برگردد به خانه و بگوید بله! بلاخره من آمدم و این هم از کتاب شعر من؟ فریاد بکشد و بگوید من توانستم... من نوشتم... آن هم به تنهایی... . اما این چیزی جز یک تصویر خام و احمقانه و مه‌آلود بیشتر نبود. زیر لب،‌ با صدایی خفه و مرده که آغشته به گریه بود گفت:«من کجا و آن شاعر کجا.» چشم‌هایش سنگین شد. به خواب پناه برد. این‌بار خاطرات او را از پای در آورده بودند.

The Impact of Garbage Bags on Environmental Health

The issue of environmental health has gained significant attention in recent years, with concerns about pollution, waste management, and sustainability becoming increasingly prominent. One often overlooked aspect of this issue is the impact of garbage bags on environmental health. While they may seem like a minor part of the waste management process, the type of garbage bags used can have a significant impact on the environment.

The Problem with Conventional Garbage Bags

Most conventional garbage bags are made from plastic, specifically polyethylene, which is a non-biodegradable material. This means that once these bags are discarded, they can take hundreds of years to break down, if at all. During this time, they can release harmful chemicals into the soil and water, posing a threat to plant and animal life.

Furthermore, the production of these plastic garbage bags contributes to greenhouse gas emissions, further exacerbating the climate crisis. As a result, there has been a growing demand for more sustainable alternatives to traditional garbage bags.

The Role of Manufacturers and Suppliers

In Gujarat, a hub of industrial activity in India, several garbage bags manufacturers have emerged, addressing the increasing demand for waste management solutions. These manufacturers leverage state-of-the-art technology and sustainable practices to produce a wide range of garbage bags, including biodegradable options. With a focus on quality and innovation, Garbage bags manufacturers in Gujarat are not only meeting local needs but also contributing to the global effort towards environmental sustainability.

In response to these concerns, garbage bags manufacturers in Gujarat and Garbage bags suppliers in Ahmedabad have begun to explore eco-friendly alternatives. These companies are now producing garbage bags made from biodegradable materials such as cornstarch or recycled plastics. These bags break down more quickly than their traditional counterparts, reducing the environmental impact significantly.

Additionally, some manufacturers are implementing innovative technologies to produce garbage bags that are both durable and environmentally friendly. These advancements are crucial in addressing the growing demand for sustainable waste management solutions.

The Impact on India's Environmental Landscape

In India, the use of plastic garbage bags has contributed to the country's growing waste management crisis. With rapid urbanization and industrialization, the amount of waste generated has increased exponentially, putting a strain on existing infrastructure and resources.

Garbage plastic bag India has become a common sight in landfills, rivers, and oceans, contributing to pollution and harming marine life. The introduction of biodegradable garbage bags could help mitigate these issues by reducing the amount of plastic waste entering the environment.

Conclusion

The impact of garbage bags on environmental health is a pressing issue that requires immediate attention. As awareness of the environmental consequences of plastic waste grows, there is an increasing demand for sustainable alternatives. Garbage bags manufacturers in Gujarat, garbage bags suppliers in Ahmedabad, and other stakeholders play a crucial role in driving this change by producing and promoting eco-friendly options. By adopting these alternatives, we can reduce our environmental footprint and contribute to a healthier planet for future generations.

Frequently Asked Questions

1. Are biodegradable garbage bags as durable as traditional plastic bags? Yes, advancements in technology have led to the development of biodegradable garbage bags that are just as durable as traditional plastic bags. These bags can hold the same amount of weight and are suitable for a variety of waste management applications.

2. Where can I find eco-friendly garbage bags in India? You can find eco-friendly garbage bags from reputable garbage bags manufacturers in Gujarat and garbage bags suppliers in Ahmedabad. Many supermarkets and online retailers also offer a range of sustainable options.

3. How do biodegradable garbage bags help the environment? Biodegradable garbage bags break down more quickly than traditional plastic bags, reducing the amount of waste that ends up in landfills. Additionally, they release fewer harmful chemicals into the environment during decomposition, making them a more environmentally friendly option.

4. Are there any government initiatives to promote the use of eco-friendly garbage bags? Yes, the Indian government has launched several initiatives aimed at promoting sustainable waste management practices, including the use of eco-friendly garbage bags. These initiatives encourage manufacturers and consumers alike to opt for environmentally friendly alternatives to traditional plastic bags.

Like change itself, crises are a constant for social life across planet Earth. Yet the past few months & years of newly prominent wars have brought particular crises into focus among opponents of the global status quo.

Anticapitalist reactions to these explosions have been diverse, contradictory, & occasionally confused. Without believing that dialogue can “solve” this condition, we remain convinced that an intentional & open conversation can at least clarify our alignments & enable opponents of the world-system to better act against it. Besides, people are already talking about these things.

We are calling for an intentional, public discussion around the following issues:

• anarchy, abolitionism, internationalism & antinationalism;
• inside/outside collaboration against jails & prisons;
• squats, “land projects”, & [anti-]colonialism;
• strengths & weaknesses of anti-border work in North America & Europe;
• relations with liberal progressives, peace police, electoralists, & Marxists;
• u.s-centrism, eurocentrism, & anglophone linguistic domination in radical spaces & networks;
• pervasive apathy & ignorance regarding past & present struggles in Africa, the Caribbean, South Asia, the Pacific;
• honest assessments of defeats/setbacks like Lützerath, U.S. summer 2020 (police funding increases), Egypt 2011-2015;
• white supremacy, colonialism, & the disparate responses to [anti-]colonial wars in Palestine, Kurdistan, & Ukraine.

There have already been quite a few open critiques, arguments, & denouncements touching on the above subjects & no doubt there will be more. Our hope is that by encouraging others to lay out the context behind these “internal” conflicts, anticapitalists will find better ways to navigate their consequences & bring an end to the scourges of modern empires.

(If you're interested in having these discussions online, consider basing them off of social media, whether or not they're to be had publicly.)

Unveiling the Future: How Underground Warning Meshes Are Revolutionizing Safety

In today's rapidly evolving world, safety remains a paramount concern across industries. Whether it's construction, utilities, or infrastructure development, the need to ensure the safety of workers and assets is non-negotiable. One innovation that is making significant strides in enhancing safety measures is the use of underground warning meshes. These warning systems act as visual indicators, alerting workers to potential hazards lurking beneath the surface. In this article, we'll delve into the transformative impact of these warning systems and explore their growing popularity among warning mat in pipeline manufacturers in Ahmedabad, as well as Warning tape for underground cable exporters in Ahmedabad.

The Rise of Underground Warning Meshes

Underground warning meshes have emerged as a game-changing solution in the realm of safety. These meshes are typically made of durable materials like high-density polyethylene (HDPE) or polypropylene, designed to withstand harsh underground conditions. They are embedded underground during the construction phase and serve as a visible warning sign to identify the presence of utilities such as pipelines, cables, and other underground infrastructure.

Benefits of Underground Warning Meshes

Enhanced Safety: The primary advantage of these warning systems is the enhanced safety they provide. By clearly marking the location of underground utilities, they reduce the risk of accidental damage during excavation or construction activities.

Cost-Effective: Preventing damage to underground infrastructure can result in substantial cost savings. By minimizing the risk of accidental strikes, companies can avoid costly repairs and downtime.

Ease of Installation: Underground warning meshes are easy to install and require minimal maintenance, making them a convenient safety solution for various industries.

Spotlight on Ahmedabad: A Hub for Warning Mat in Pipeline Manufacturers

Ahmedabad, known as the commercial hub of Gujarat, has witnessed a surge in the demand for underground warning meshes. With its thriving manufacturing sector, the city is home to several leadingWarning mat in pipeline manufacturers in Ahmedabad. These manufacturers specialize in producing high-quality warning meshes tailored to meet the specific requirements of various industries.

Why Choose Warning Mat from Ahmedabad Manufacturers?

Quality Assurance: Manufacturers in Ahmedabad adhere to stringent quality standards, ensuring that their products are reliable and durable.

Customization: Ahmedabad manufacturers offer customized solutions to cater to the unique needs of different projects, ensuring optimal safety and efficiency.

Exporting Excellence: Warning Tape for Underground Cable Exporters in India and Ahmedabad

In addition to warning meshes, the demand for warning tape has also witnessed a significant uptick. India, with its vast network of underground cables, presents a lucrative market for Warning tape for underground cable exporters in India. Ahmedabad, being a major industrial center, has emerged as a key player in this market segment.

The Export Advantage

Global Reach: Ahmedabad-based exporters have successfully penetrated international markets, offering their high-quality warning tapes to clients worldwide.

Competitive Pricing: Leveraging economies of scale and efficient manufacturing processes, exporters from Ahmedabad offer competitive pricing without compromising on quality.

Conclusion

The adoption of underground warning meshes and tapes is revolutionizing safety standards across industries. From warning mat in pipeline manufacturers in Ahmedabad to warning tape for underground cable exporters in India, these innovative solutions are setting new benchmarks in safety and efficiency. As the demand for these safety measures continues to grow, it's clear that they will play a pivotal role in shaping the future of infrastructure development and worker safety.

Frequently Asked Questions

What are underground warning meshes? Underground warning meshes are visual indicators placed underground to mark the presence of utilities such as pipelines, cables, and other infrastructure. They act as a safety measure to prevent accidental damage during excavation or construction activities.

How are warning meshes installed? Warning meshes are typically installed during the construction phase by embedding them underground at specified depths. They can be easily laid out alongside underground utilities, ensuring visibility and accessibility.

What materials are used in manufacturing warning meshes? Warning meshes are commonly made from durable materials like high-density polyethylene (HDPE) or polypropylene, designed to withstand underground conditions and offer long-lasting performance.

Are warning tapes suitable for all types of underground cables? Yes, warning tapes are designed to be compatible with various types of underground cables, including electrical, telecommunications, and fiber optic cables. They serve as an additional layer of protection to prevent accidental damage.

“อยากบอกเธอ...รักครั้งแรก” บทความก่อนเป็นภาพยนตร์ “แฟนฉัน”JAV ซับไทย

“อยากบอกเธอ...รักครั้งแรก”JAV ซับไทย บทความเกี่ยวกับความรัก บน “นิเทศ ดอท เน็ท” เขียนโดย “พี่บอล – วิทยา ทองอยู่ยง” นิเทศรุ่น 29 ค้นพบโดย “พี่เก้ง – จิระ มะลิกุล” นิเทศรุ่น 15 จนสุดท้าย กลายมาเป็นบทภาพยนตร์เรื่อง “แฟนฉัน” กำกับโดยผู้กำกับทั้งหมด 6 คน ! เราจะพาทุกคนขึ้นไทม์แมทชีน ย้อนเวลากลับไปดูเนื้อหาในบทความเรื่อง “อยากบอกเธอ...รักครั้งแรก” ก่อนที่มันจะได้ถูกค้นพบและพัฒนา จนกลายมาเป็นบทภาพยนตร์เรื่อง “แฟนฉัน” อันเลื่องชื่อ ลองมาดูกันว่าเนื้อหาของทั้งสองบทจะคล้ายคลึงและน่ารักตรึงใจขนาดไหน!

JAV ซับไทย

JAV ซับไทย “อยากบอกเธอรักครั้งแรก”

มันเป็นเรื่องที่อยู่ในลิ้นชักความทรงจำของผมมานานแล้วนานจนความทรงจำใหม่ๆ เข้ามาทับเข้ามาซ้อนจนมันหลุดไปอยู่ลึกๆ จนหาไม่เจอ แล้วจู่ๆ แม่ก็โทรทางไกลมาจากสระบุรี “น้อย เขาส่งการ์ดมาให้บอลน่ะ เขาจะแต่งงานวันเสาร์หน้าแล้วนะ” “น้อยไหนแม่” ผมงง “ก็น้อยหน่าของเอ็งไง” แม่เฉลย

ภาพเก่าสมัยเด็กๆ ลอยมาทันทีที่สิ้นคำว่า “ไง” ของแม่ เด็กหญิงช่างพูด อายุประมาณ 6 ขวบ แก้มแดง ตาแป๋ว ผมยาวจนต้องถักเปียทั้งสองข้าง ตัวบางร่างเล็ก แต่มีของเยอะจนเด็กๆ แถวบ้านชอบล้อเธอว่า

JAV ซับไทย “น้อยหน่านมใหญ่”

เราสองคนอยู่บ้านติดกัน บ้านผมขายกาแฟและน้ำดื่ม บ้านเธอขายข้าวราดแกง คนกินข้าวร้านเธอก็จะสั่งน้ำจากร้านผม คนมานั่งกินกาแฟ พูดคุยสนทนาสภากาแฟกันเป็นวันๆ ที่ร้านผม พอหิวข้าวก็สั่งข้าว ร้านเธอ ร้านของเรามีบริการ โดยที่เราสองคนคือคนไปส่งของและมักจะไปพร้อมๆ กัน เพราะคนสั่งพร้อมกันเสมอๆ

เธออายุมากกว่าผม 4 เดือน และด้วยความที่แถวละแวกบ้านเรามีเด็กหญิงเยอะกว่าเด็กชาย เวลาเล่นกันถ้าไม่เล่นกระโดดยาง ก็จะเล่นขายของบ่อยๆ ผมก็ต้องยอมรับ เพราะไม่อย่างนั้นก็ไม่ได้เล่น ผมต้องเล่นเป็นพ่อ น้อยหน่าเล่นเป็นแม่ เพื่อนเธออีกคนเล่นเป็นลูก ที่เหลือเป็นคนซื้อ คนเป็นพ่อต้องไปทำงาน แม่ขายของอยู่บ้าน พอพ่อกลับบ้านแม่ก็จะทำอาหารให้กิน อาหารคือใบไม้มาหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ แช่น้ำเป๊ปซี่ที่ผมแอบหยิบมาจากตู้แช่โดยไม่ให้แม่รู้ (ขโมย) เอามาให้พวกเราเล่นกัน

ส่วนกระโดดยางนั้นเป็นเกมโปรดของน้อยหน่าเลยทีเดียว JAV ซับไทย เพราะเธอเล่นเก่งมาก กระโดดได้สูง ตั้งแต่ อีตาตุ่ม ไล่ขึ้นไปอีเข่า, อีตรง, อีกระเป๋าล่าง, อีกระเป๋าบน, อีเอว, อีพุง, อีอก, อีคอ, อีหัว, อีสูงสุด เธอโดดผ่านหมด

เธอเคยบอกว่าเธออยากเป็นนักกระโดดสูงไปแข่งโอลิมปิก ผมว่าเธอมีลุ้นทีเดียว เราเล่นซนตามประสาเด็กๆ กันเกือบทุกวัน

เช้าๆ เธอตื่นเช้ากว่าผม ก็จะขึ้นไปปลุกผมบนบ้านโดยใช้วิธีกระโดดทับตัวผม ที่กำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงจนผมตกใจสะดุ้งตื่น ต้องรีบลุก ไม่อย่างนั้นเธอจะกระโดดทับอีก ออกไปล้างหน้าแล้วลงไปเล่นกับเธอ

เที่ยงก็กลับบ้านไปกินข้าว จานใครจานมัน แต่กินน้ำกระป๋องเดียวกัน ตกบ่ายก็เล่นกระโดดยาง เย็นก็มานั่งดูโทรทัศน์พวกไอ้มดแดง หน้ากากเสือด้วยกัน (ไอ้สิ่งเหล่านี้ถ้าเป็นผู้ใหญ่เขาทำกัน เขาเรียกว่าออกเดต) เวลามีงานปีใหม่ ผู้ใหญ่ก็จะจับเราเต้นประกอบเพลง และต้องเต้นคู่กันจนได้สตางค์เอามากินขนมกันหลายวัน (ถ้าเป็นผู้ใหญ่ทำเขาเรียกกันว่า ช่วยกันทำมาหากิน)

เวลาผ่านไป พอเราเข้าโรงเรียน ผมก็เริ่มมีเพื่อนผู้ชาย เหมือนน้อยหน่าที่ก็เริ่มมีเพื่อนผู้หญิงเพิ่มมากขึ้น โลกของผมกว้างใหญ่ขึ้น เริ่มมีจักรยาน ลูกข่าง เป่ากบ เข้ามาในชีวิต แต่ยังไงๆ ผมก็ยังเล่นกระโดดยาง เล่นขายของกับน้อยหน่าอยู่เหมือนเดิม เรายังคงเล่นด้วยกันอยู่บ่อยๆ จนกระทั่ง…ผมเป็นเหา!!!…

แม่บอกว่าติดมาจากน้อยหน่า ก็ผมเปียยาวสลวยคู่นั้นแหละเราโดนเพื่อนล้อ แซวต่างๆ นานา เรียกน้อยหน่าว่า ‘อีเหา’เรียกผมว่า ‘ไอ้เหา’ จนแม่ผมต้องเอาใบน้อยหน่ามาคั้นน้ำแล้วโปะหัวไว้ถึงจะหาย แต่เพื่อนๆ ก็ยังเรียกผมว่าไอ้เหาอยู่ดี ต่อเมื่อผมเรียนลูกเสือสำรองต้องตัดผมเกรียนนี่แหละ ที่พวกมันเลิกเรียกชื่อนี้ น้อยหน่าเสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ผมต้องเป็นเหา ผมบอกเธอว่าติดเหาจากเธอ แต่ใบหน้าของเธอก็ทำให้ผมหายจากเหานะ (ไอ้สิ่งที่ผมทำนี่ ถ้าเป็นผู้ใหญ่เขาเรียกว่า เกี้ยว)

ต่อมาไม่นาน น้อยหน่าก็ตัดผมสั้น โดยบอกเหตุผลว่าต้องเรียนยุวกาชาด แต่ผมว่าเธอต้องกลัวว่าจะทำให้ผมติดเหาจากเธออีกแน่ เธอจึงยอมตัดเปียของเธอทิ้ง (สิ่งที่เธอทำ ผู้ใหญ่เขาเรียกว่า เสียสละเพื่อคนที่ตนรัก)

แต่เพื่อนๆ ก็ยังคงแซวเราเรื่อยๆ ว่า ผมชอบเล่นกับผู้หญิงบ้าง เป็นเหาเหมือนกับผู้หญิงบ้าง สงสัยมึงจะเป็นกะเทยจนผมทนไม่ได้ต้องพิสูจน์ให้เพื่อนๆ เห็นว่าผมเป็นผู้ชาย การจะเป็นผู้ชายนั้นมันต้องเกเร แกล้งผู้หญิง และขี่จักรยานปล่อยมือ เย็นนั้นผมขี่จักรยานแต่ปล่อยมือข้างเดียว นำแก๊งซิ่งของพวกเราไปที่วงกระโดดยางที่น้อยหน่าเล่นอยู่ เธอพูดเหมือนทุกครั้งว่า “บอลมาช้าอีกแล้ว ไปหาคู่มาแล้วเป่ายิงฉุบเลือกข้าง”

แต่วันนี้ผมไม่ได้มาช้า เพราะผมเดินไปถึงคนที่ถือหนังยางมาตั้งแต่เธอเรียกชื่อ “บอล” แล้วพร้อมทั้งล้วงเอากรรไกรออกมาตัดยางที่พวกเธอใช้กระโดดยางจนขาดเป็นเส้นเล็กเส้นน้อย เธอโมโห วิ่งมาตีผม ผมผลักเธอล้มจนกระโปรงนักเรียนเปิดเห็นกางเกงใน แล้วเธอวิ่งหนีขี่จักรยานจากไป (สิ่งที่ผมทำกับเธอ ผู้ใหญ่ผู้หญิงเขาเรียกว่า งี่เง่า)

คืนของเย็นนั้นผมกลับเข้าบ้าน เจอแม่ของน้อยหน่า ถามว่าทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า น้อยหน่ากลับถึงบ้านถึงไม่พูดไม่จา ข้าวปลาไม่กิน ขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำตั้งนาน ออกมาก็เข้านอนเลย ผิดวิสัยเธอที่ช่างพูด ผมโกหกแกไปว่าวันนี้ยังไม่ได้เจอกันเลย สงสัยทะเลาะกับเพื่อนที่โรงเรียนมั้งครับ

เช้าวันต่อมา น้อยหน่าหยุดเรียน เธอไม่สบาย เป็นไข้หวัด ต้องเข้าโรงพยาบาลหลายวัน ผมไม่กล้าไปเยี่ยมเธอ เพราะผมรู้สึกผิดนิดๆ พอเธอกลับมาจากโรงพยาบาล เธอก็ไม่พูดถึงเหตุการณ์วันนั้นเลย และเปลี่ยนไป ไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่เล่นเหมือนเด็กผู้ชายอีกต่อไป ส่วนผมก็รู้ว่าเธอโกรธ แต่ก็ไม่กล้าง้อเธอ เดี๋ยวเพื่อนมันจะหาว่าเป็นกะเทยอีก ก็เลยพลอยไม่กล้าไปเล่น

LDPE Shrink Films: A Greener Choice for Modern Packaging Needs

In the evolving landscape of packaging materials, LDPE (Low-Density Polyethylene) shrink films are emerging as a preferred choice for businesses worldwide. With sustainability and environmental consciousness becoming increasingly important, LDPE shrink films offer a greener alternative without compromising on quality or performance. This article delves into the benefits of LDPE shrink films and why they are gaining popularity as the go-to packaging solution for modern needs.

What are LDPE Shrink Films?

LDPE shrink films are made from low-density polyethylene, a thermoplastic polymer known for its flexibility, durability, and recyclability. These films are designed to shrink tightly around products when exposed to heat, providing a secure and protective layer. They are commonly used for packaging various goods, including food items, beverages, electronics, and more.

Why Choose LDPE Shrink Films?

Eco-Friendly Option: One of the primary reasons businesses are shifting towards LDPE shrink films is their eco-friendly nature. Unlike traditional packaging materials that may take hundreds of years to decompose, LDPE shrink films are recyclable and can be repurposed into new products. This makes them a sustainable choice for environmentally-conscious brands and consumers alike.

Cost-Effective: LDPE shrink films are not only eco-friendly but also cost-effective. Their lightweight nature reduces shipping costs, while their durability ensures that products are well-protected during transit. Additionally, the shrinkability of these films allows for tighter packaging, maximizing storage space and reducing the need for additional protective materials.

Versatility: From food packaging to industrial applications, LDPE shrink films offer versatility that meets a wide range of packaging needs. Whether you are a shrink film supplier in Ahmedabad catering to local businesses or a shrink wrap manufacturer in Ahmedabad serving a broader market, LDPE shrink films can be customized to fit specific requirements.

Key Players in the Industry

Ahmedabad, known for its thriving industrial sector, is home to several leading shrink film suppliers. The Shrink film suppliers in Ahmedabad offer a diverse range of LDPE shrink films tailored to meet the unique needs of businesses operating in various sectors. With a focus on quality and innovation, Ahmedabad-based suppliers are setting new benchmarks in the industry. In addition to Ahmedabad, there are numerous Shrink film manufacturers in India producing high-quality LDPE shrink films. These manufacturers leverage advanced technologies and sustainable practices to deliver packaging solutions that are both efficient and environmentally friendly. Their commitment to quality has made them trusted partners for businesses seeking reliable packaging solutions.

Conclusion

LDPE shrink films are revolutionizing the packaging industry by offering a greener, cost-effective, and versatile solution for modern packaging needs. Whether you are a Shrink wrap manufacturers in Ahmedabad or a shrink film supplier serving a broader market, LDPE shrink films provide a sustainable and efficient packaging option that meets the demands of today's businesses. With their eco-friendly benefits and superior performance, LDPE shrink films are undoubtedly a greener choice for modern packaging needs.

Frequently Asked Questions

1. What is the difference between LDPE and other types of shrink films? LDPE shrink films are made from low-density polyethylene, which offers greater flexibility and durability compared to other types of shrink films. This makes LDPE shrink films ideal for packaging products of various shapes and sizes.

2. Are LDPE shrink films recyclable? Yes, LDPE shrink films are recyclable and can be repurposed into new products, making them an eco-friendly packaging option.

3. How do I choose the right shrink film supplier? When choosing a shrink film supplier, consider factors such as quality, reliability, and customer service. Look for suppliers who offer customizable solutions tailored to your specific packaging needs.

4. Can LDPE shrink films be used for food packaging? Absolutely! LDPE shrink films are FDA-approved for food contact, making them safe and suitable for packaging food items.

a blog allows people to make or share posts online without the posts originating on a social media platform. this means that:

• anyone online can find the post once it's made public
• a social media account isn't necessary to access a public post
• the post can't be removed at the source by a social media platform

if that sounds useful to you, here's how to create one for free.

fastest/fewest requirements: sign up for an open writefreely instance (explained below)

write.as is a blogging platform that's part of the fediverse – people can automatically get new posts if they follow from something like mastodon, or subscribe using rss. anyone can also view the blog by just going to its url (link).

a list of writefreely instances is here, & many of them allow you to sign up just by creating a username & password – no need for email or anything else. then you can start posting.

many writefreely instances either have no apparent rules or highly permissive rules, & some don't have a clear way to contact whoever runs it. this suggests it's less likely certain things will get taken down (judging by the amount of spam posted to them) but that's not a sure thing.

(an instance is like a server – each one may be run by a different person or persons, & can have different rules or norms. different fediverse instances can talk to each other, meaning you can post on one & have it be seen by someone on another.)

takes longer (days) but may be safer: create a noblogs or blackblogs

noblogs & blackblogs are platforms that are based on wordpress, one of the most common kinds of blogging software. however, they've been modified to be more useful for anticapitalists & anti-statists. they have many more features than writefreely does, as well as an explicit political orientation.

to sign up for either, you need an email address from within their networks. those listed here should work, except for disroot. the process of requesting & getting approval for a blog &/or email can take a few days.

the policies of noblogs & blackblogs make it clear that at times they may take down some content, & indeed they have. but if you're aligned with their goals, you may find them much less restrictive than platforms owned by entities like meta or elend musk.

want anonymous submissions?

you might have your own method of soliciting submissions that works for you, but if you don't, you can make an anonymous email address (like protonmail, or the ones linked in the section above) & put it on your blog. on writefreely, it may be easiest to go to 'customize' & put it in the signature; on noblogs or blackblogs, you can make a contact page with more detailed information. (if you're very interested in this topic, consider reading this zine.)

La routine c'est la prison. Qu'elle soit voulue et confortable ou subie. Le plus accablant c'est celle imposée par les nécessités et les obligations auxquelles je ne peux déroger. Dans un autre scénario, je pourrais être libre de choisir, or je ne le suis pas. Je suis las, fatigué. Ce train-train m'enserre comme une gangue, une toile d'araignée. D'aucuns diront c'est toi qui choisis et diriges ta vie.
Mais les engagements d'hier sont ceux du présent pour qui veut honorer sa parole. Je ne parle pas de fidélité ici. Ma gangue à moi, c'est la maladie et la dépendance de l'un et la charge de l'autre. Mais je n'ai qu'à regarder autour de moi et constater qu'il y a pire ailleurs. Alors je me dis : redresses la tête, aller, encore un peu plus loin.

Ça me rappelle les randonnées pédestres. Mon fils encore jeune peinait dans la côte et soufflait.
Pour l'encourager je lui montrais du doigt là où le sentier disparassait. Là commençait une descente. Ça le motivait. Pour un temps...

“Did you finish that book?” she asked, “About the cities?”

I was driving the rental car along a rural state highway. She was in the passenger seat, looking for places to stop and sometimes pointing the DSLR out the window at the moving land.

“The Miéville one, yeah,” I replied, “it was good. These two cities are both in the same place, but they like speak different languages and dress differently, and the people who live in each one subconsciously train themselves not to notice people from the other one.”

“Crazy,” she said. We crested a long hill, and passed a driveway and a sign for a gravel yard.

“Reminds me of that other one you read, where we wake up one morning and the Earth is all divided up like orange slices, and you’re trapped in your own slice and can’t get to any of the others,” her voice sharpened, “Turn in there.”

I pulled off the road and stopped the car by a small building in three tones of pale brick. A side wall had partly collapsed, and to one side a weathered wooden board stood blankly between two posts. She walked around the building, sizing it up, the camera in one hand with its strap loose around her neck. A truck rattled by on the highway.

“We think a lot about separation,” she said, crouching down to one side of the former sign, aiming the camera at the corner of the building. It was the third day of our trip into this particular slice of countryside. We’d go back to her studio after a week or so, and she’d have half a dozen images for her next book, another twenty for her licensing portfolio, and a few hundred that she’d probably license in bulk to the insatiable maw of some big AI.

“Because we feel it,” I ventured, “we don’t want to be separated.”

She nodded and walked to the building, taking some shots with the lens close to certain bricks. Neither of us spoke for awhile. The pale bricks looked clean in the grey light from the cloudy sky, more unfinished than ruined.

A pickup pulled off the road and stopped by the rental car. The man who got out was wearing denim and an orange reflective jacket. “You folks need any help?”

“We’re good,” she replied, looking for a moment away from the building, “just getting some shots of this building.”

The man snorted lightly. “This eyesore? Guy a few years back got the idea to have a restaurant here for some reason, started putting this thing up, ran out of money and disappeared.”

“I like it,” she said, her smile small and disarming. She crouched again and aimed the camera upward.

“Who owns the land now, then?” I asked.

The man shrugged. “Who knows? Lawyers, banks, whoever.”

“And you keep trespassers off?”

He looked maybe a little offended. “Just wondered if you needed help, is all,” he said, and climbed back into his truck The wheels kicked up pebbles as he accelerated back onto the pavement.

Back on the road, we passed signs for McDonald’s (twelve miles ahead at the Interstate), Countywide Surveying, and Flory’s Cafe. She had me slow down so she could get a shot of a white sign with plain black letters reminding us that Jesus Saves.

“Maybe we yearn for union with God,” I said.

“Or just for sex,” she laughed, “our ancestors who didn’t yearn for that connection didn’t have enough kids.”

She had me park in the nearly-deserted parking lot of a low commercial-industrial building between fields and a dark green wood. We ate gas-station sandwiches at a picnic table while she walked between the car and the building, taking a few pictures.

A woman in a sundress, bright on the grey day, came out of the building with a bag lunch and came toward us.

“Taking pictures?”

“Yep.”

“For a magazine or something?”

“Something like that.”

“Will you take mine?” She was slightly older, her face either plain or distinctive.

“If you’re okay signing a model release.”

“Uhm, sure!”

“Stand closer to the building, there.”

“Will I be in a magazine?”

“Thanks. Ya never know! Just sign here.”

We stopped for dinner at the Red Line Diner (“Welcome Veterans”). The pork chop was salty, and I spread the watery apple sauce from the plastic cup onto the surface of the meat. It was good that way.

She had an avocado salad.

“There are over fifty Red, Blue, or Green Line Diners in North America,” she said, searching on her phone.

“The lines that separate us,” I suggested.

“Or the bus and railroad lines that bring us together,” she said, “hard to say.”

Earlier we’d driven past an abandoned mall, with an old bus rusting in the weeds of its parking lot, but we hadn’t stopped. “Too cliché,” she’d said at my questioning glance.

It started to rain while we were in the Red Line Diner. People ran in from the parking lot with their jackets held over their heads, and stood in the foyer on the way out, hoping it would stop. Eventually it did, as we were paying the bill.

She noticed a stream flowing rain-swollen behind the diner, and we walked around to it. I sat on a flat stone just clear of the water, and she stood considering.

“Eh,” she finally said, sitting beside me, “too beautiful.”

“How would we tell,” I asked her, “whether our yearning is for God, or human connection, or procreation?”

“How would we?” she said, as though I’d asked her a riddle, and must know the answer.

The stream tumbled by loudly, steep over small stones.

“Well,” I said, “maybe we could see if religious people, or people who get all the sex they want, don’t yearn as much.”

She looked at me, her eyes frank and direct. With one finger behind my jaw, she drew my face to hers. Her lips, closed but soft, pressed mine for a long moment. Everything in me melted.

Then she was leaning back, with a smile.

“Do we stop yearning,” she asked, “when we get what we want?”

Disland was internally using Drizzle for saving data to the database, but one thing was odd & weird, that made us switch fully to Prisma.

1. Drizzle's db.insert is weird.

So, when you use db.insert you get a object with some random stuff, like .name, .fields, etc, which is weird, and would require us to make two queries, one for create and one for getting the actual data, which was something we wanted to avoid.

2. Drizzle relationships are weird.

Drizzle handles relationships by forcing you to add another export & variable to your schema.ts, here's an example:

export const roleTable = pgTable("role", {
     id: text("id").notNull().primaryKey(),
     // ...
});

export const statusTable = pgTable("status", {
     id: text("id").notNull().primaryKey(),
     // ...
})

export const userTable = pgTable("user", {
     id: text("id").notNull().primaryKey(),
     // ...
});

export const userTableRelations = relations(userTable, ({ one, many }) => {
     return {
          status: one(statusTable),
          roles: many(rolesTable)
     }
});

and this wouldn't even work with our setup, it just would crash without any explanation, so we switched to Prisma.

3. The switch

To switch to Prisma, we had to edit every single database call to use Prisma's apis instead of Drizzle's, This took no more than a few minutes for us, thankfully.