It is said in the beginning, the creator brought forth existence with a stroke of their brush. They crafted an expansive canvas and painted the cosmos. To protect these cosmic forces, six mighty beasts were summoned and placed within the vast expanse.

Welcome to Laser and Sandal, my blog where I share stories I write and the simple games I make. The name “Laser and Sandal” pays homage to the Sword and Sandal subgenre, known for its Italian-produced historical, mythological, or Biblical epics set in Greco-Roman antiquity or the Middle Ages. Here, the traditional “Sword” is swapped with “Laser” to reflect the additional sci-fi theme prevalent in some of my blog's content.

Unraveling the Creative Uses of Barricade Tape in Event Management

Event management is an intricate dance of logistics, creativity, and safety. In the realm of ensuring safety, barricade tape emerges as a simple yet indispensable tool. As the demand for innovative event management solutions rises, the creative utilization of barricade tape has become paramount. In India, where safety is a top priority, the role of barricade tape manufacturers who are the famous Safety Caution Tape Supplier in India becomes pivotal. This article explores the multifaceted applications of barricade tape in event management, shedding light on its creative uses and the contributions of manufacturers in India.

Understanding Barricade Tape:

Barricade tape, commonly known as caution tape, is a lightweight, durable plastic tape used to cordon off restricted areas or indicate potential hazards. It typically features bold colors such as yellow, red, or black, adorned with warning messages or symbols. Manufactured by specialized companies of Barricade Tape Manufacturer in India, these tapes come in various widths and lengths to suit different requirements.

Creative Uses in Event Management:

Crowd Control and Directional Signage: Barricade tape serves as a cost-effective solution for managing crowds at events. By cordoning off designated areas or guiding attendees along specific pathways, organizers can maintain order and prevent congestion. Moreover, customizable tapes allow for branding and messaging, enhancing the overall aesthetic appeal of the event.

Safety Perimeters and Hazard Identification: Event venues often entail potential hazards such as construction zones or uneven terrain. Utilizing barricade tape to demarcate safety perimeters ensures that attendees steer clear of danger zones. Additionally, high-visibility tapes with reflective properties enhance visibility during low-light conditions, mitigating the risk of accidents.

Queue Management and Space Allocation: Whether it's ticket counters, food stalls, or entry points, organizing queues is a crucial aspect of event management. Barricade tape provides a flexible solution for delineating queues, optimizing space utilization, and maintaining a smooth flow of attendees. With vibrant colors and clear signage, queue management becomes efficient and user-friendly.

Branding and Promotional Activities: Beyond its practical utility, barricade tape serves as a canvas for branding and promotional activities. Manufacturers like Caution Tape Manufacturers in India offer customization options, allowing event organizers to imprint logos, slogans, or sponsor messages on the tape. This not only reinforces brand visibility but also adds a distinctive touch to the event décor.

Themed Decor and Ambiance Enhancement: In themed events or festivals, barricade tape can be ingeniously incorporated into the décor to complement the overarching theme. Whether it's a Halloween party adorned with spooky caution tape or a music festival exuding vibrancy with neon-colored tapes, creative deployment adds flair to the ambiance and captivates attendees.

Contributions of Safety Caution Tape Suppliers in India:

In India, the event management industry relies on the expertise of safety caution tape suppliers for reliable and high-quality products. These suppliers play a crucial role in ensuring compliance with safety regulations and meeting the diverse needs of event organizers. By offering a wide range of barricade tape options, including customizations and bulk orders, they contribute to the seamless execution of events across the country.

Conclusion:

In the realm of event management, barricade tape emerges as a versatile tool with myriad applications. From crowd control to branding, its creative uses are limited only by imagination. As event organizers strive for innovative solutions to enhance safety and engagement, the collaboration with Caution tape manufacturers in India becomes instrumental. By harnessing the potential of barricade tape, events can not only ensure safety but also elevate the overall attendee experience.

Frequently Asked Questions (FAQs):

Q1: How durable is barricade tape? Barricade tape is designed to withstand outdoor conditions, including exposure to sunlight, moisture, and temperature variations. High-quality tapes offered by reputable manufacturers in India boast durability and longevity, ensuring reliable performance.

Q2: Can barricade tape be reused? While some tapes are disposable and intended for single-use applications, certain varieties are reusable. Reusable barricade tapes are made from sturdy materials and feature reinforced edges for extended durability, making them suitable for multiple events.

Q3: Is barricade tape customizable? Yes, barricade tape can be customized to suit specific requirements. Manufacturers in India offer customization options such as printing logos, text, or graphics on the tape, enabling event organizers to tailor the tape to their branding or messaging needs.

La barbe pousse... Et blanchit... Elle descent... Jusqu'à la tombe.

Vier Personen wohnen in drei Wohnungen. Drei von ihnen haben chronisch wenig Geld. Man kann sagen sie leben in prekären Verhältnissen, doch haben sie ein (gewisses) soziales Netz, dass sie auffangen kann. Ihnen fehlt es an nichts, aber der Mangel macht sich (unterschiedlich) oft bemerkbar. Trotzdem halten sie an ihrem Lebenstil fest und finden kein Arrangement in dem sie eine Wohnung hinter sich lassen. Wohlgemerkt sind sie nicht alle miteinander so eng verbunden, dass es “natürlich” wäre – es handelt sich um zwei Paare. Aber es ist wohl anzunehmen, dass die allermeisten Menschen in einer ähnlichen Situation die Entscheidung treffen würden, mit den jeweiligen Partner*innen zusammen zu ziehen. Gerade wenn man bedenkt, dass die Mietpreise überall gestiegen sind und es außerdem Preissteigerungen aufgrund von Inflation und Umweltfolgen gab.

Zwei andere wichtige Aspekte: Klimakrise – Nachhaltigkeit, Flucht – Wohnraum. No comment.

bkkslot เว็บตรง แตกหนัก แตกง่าย คืออะไร?

bkkslot ถ้าพูดถึงค่ายเกมที่สามารถพาคุณไปชนะเดิมพัน กับเกม สล็อตเว็บตรง ที่มีคุณภาพ ต้องยกให้กับ PG Slot โดยต้องเล่นบนเว็บตรงแตกหนัก เพื่อทำให้คุณมั่นใจได้ว่าการชนะเดิมพันของคุณจะเป็นไปได้จริง รับเงินตรงไม่ต้องผ่านเอเย่นต์ รวมไปถึงบริการเกมต่าง ๆ จะเป็นแบบตรงไปตรงมา เป็นเกมลิขสิทธิ์แท้ที่เล่นแล้วไม่ต้องกังวลเรื่องการถูกโกง เพราะไม่สามารถเข้าไปตั้งค่าใด ๆ ได้ ซึ่ง bkkslot ถูกจัดให้เป็นเจ้าใหญ่ของวงการเกม ที่ให้การแตกรางวัลได้ง่ายที่สุด ทุกเกมมีคุณภาพ เล่นได้จากทุกอุปกรณ์ที่คุณมีอยู่

นอกจากนี้แล้วทาง เว็บเกมสล็อต ของเรายังมีบริการฝากถอนระบบออโต้ ด้วย Ture Wallet ซึ่งหากไม่มีบัญชีธนาคาร ก็สามารถทำรายการได้อย่างอิสระ และสามารถเข้ามาร่วมสนุกเกม PG SLOT เว็บตรง และทำกำไรได้ทันที bkkslot แตกง่าย แตกบ่อย ไม่มีการล็อคยูสใดๆ ทั้งสิ้น

bkkslot ปั่นสล็อต เว็บตรง ฝากถอนออโต้ แตกง่าย

bkkslot คือผู้ให้บริการ เกมมากมายไม่ว่าจะเป็นเกมจากค่าย PG SLOT เว็บตรงหรือค่ายอื่นๆ เรามีให้เลือกเล่นได้อย่างหลากหลาย มาพร้อมกับระบบ สล็อตวอเลท ที่สามารถทำรายการฝากถอนได้ทันที ระบบออโต้ ไม่มีขั้นต่ำ มีความโดดเด่นด้านระบบที่ทันสมัย ที่สุด API แท้ นอกจากนี้ยังสามารถทำรายการได้ตลอดเวลา สล็อตทรูเลท ไม่มีขั้นต่ำ แตกง่าย พร้อมให้คุณเข้ามาร่วมสนุกภายใน เว็บตรง อันดับ 1 ที่สามารถเดิมพันได้อย่างง่ายดาย สะดวกสบาย แตกง่าย ทำให้มีผู้เล่นมากมายต่างชื่นชอบไปกับการเลือกเล่น เว็บแท้ ที่มาแรงที่สุด

ข้อดี-ข้อเสีย สล็อตเว็บตรงทรูวอเลท เว็บสล็อต PG ใหม่ล่าสุด เว็บตรง100%

แนะนำข้อดีภายใน สล็อตเว็บตรง มุ่งหวังที่จะช่วยให้นักพนันมือใหม่ เข้าใจและพร้อมที่จะสำรวจโลกของเกมพนัน เพื่อเพิ่มโอกาสในการชนะรางวัลที่มีกำไรแน่นอน สามารถเริ่มต้นและเข้าใจจุดเด่นของบริการทั้งหมดได้ สล็อตฝากถอน true wallet เว็บตรง นำเสนอฟีเจอร์พิเศษในเกมที่น่าสนใจบน เว็บสล็อตใหม่ล่าสุด เว็บตรง ทำให้การเล่นเกมสล็อตและการฝากหรือถอนเงิน ผ่าน True Wallet จะไม่ยุ่งยากสำหรับนักพนันทุกคน โดยทั้งข้อดีและข้อเสีย คือ

1. ใช้ทุกบริการได้บนมือถือ

เว็บ สล็อต PG wallet สามารถให้บริการที่หลากหลาย ตอบสนองความต้องการและความชอบ ของนักพนันทุกคนที่มาสมาชิก เนื่องจากในโลกปัจจุบัน ผู้ใช้งานมากกว่า 90% เข้าถึงเว็บพนันผ่านอุปกรณ์มือถือ จึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องเข้าถึงได้ง่าย และเสนอโอกาสในการสร้างรายได้จากทุกที่ทุกเวลา

2. ใช้เวลาในการทำธุรกรรมน้อย

ข้อได้เปรียบที่สำคัญประการหนึ่งของเว็บตรง คือ สมาชิกจะได้รับความสะดวกสบายในการทำธุรกรรม เพราะสามารถฝากและถอนเงินได้อย่างง่ายดาย โดยใช้ True Wallet ให้ความรวดเร็ว ใช้เวลาน้อย ขั้นตอนสั้น พร้อมมุ่งเน้นไปที่การเพลิดเพลินกับเกม สล็อตเว็บตรง ได้ทันที ไม่ต้องยุ่งยากอีกต่อไป

3. จัดโปรโมชั่นมาเพื่อความคุ้มค่า

บริการของ สล็อตเว็บตรง ที่ให้ความคุ้มค่า คือ การเสนอโอกาสที่หลากหลายสำหรับนักพนัน จัดแจกโปรโมชั่นภายในเว็บที่มีข้อกำหนดและเงื่อนไขไม่ซับซ้อน ถอนออกง่าย ผู้ที่สนใจควรสละเวลาอ่านและเลือกข้อเสนอ ที่ตรงกับความต้องการของตัวเองมากที่สุด และทำความเข้าใจอย่างรอบคอบ

تقاطع‌های پیچ‌ در پیج خیابان انقلاب را گذراند و خودش را به خیابان بزرگمهر رساند. در آن برف سنگین و سفید، نورهای نئونی کافه‌ای، بدن‌نمایی می‌کرد. مرد ذوق و هیجانی را در خود احساس کرد. خاطرات بسیاری در آن کافه داشت. به یاد آورد که چه روزهایی بلافاصله بعد از دانشگاه به آن‌جا می‌آمد و مشغول کار می‌شد و به یاد آورد که چه روزهای شیرین و پر جنب و جوشی در آن کافه گذرانده است. کاغذهای کاهی که روی‌شان قطعه شعرهای کوچک می‌نوشت و یا به مردم می‌داد یا به دیوار کافه می‌چسباند. چه مرد خوبی بود صاحب آن کافه و چه ارزشی برای قریحه‌ی پسرک نوجوان ما قائل می‌شد. البته مردم بعد از دانستن این‌که شعرها برای خود او است توی ذوق‌شان می‌خورد. به همین دلیل هوش و ذکاوت پسرک نوجوان به دادش رسید و حقه‌ای جالب سوار کرد. پایین هر شعری که می‌نوشت نام یک نویسنده یا شاعر معروف را می‌نوشت و به دست مردم می‌داد و آن‌ها هم با هزار تمجید و ستایش آن را قبول می‌کردند. او خوب می‌دانست که شعرهایش خوب است و استادان بسیاری او را در این مسیر تشویق کرده بودند اما خب این را هم می‌دانست که تا به یک اسم تبدیل نشود، احدی به او اعتبار نخواهد داد. البته این پسرک نوجوان بعد‌ها با هم‌صحبت صمیمی‌اش در این‌باره حرف زد و به این نتیجه رسید که نباید هنر فدای اسم و رسم شود. باید اثر آنقدر جاویدان باشد که حتی رهگزری که هیچ دانشی از شعر و ادبیات ندارد، وقتی آن را خواند، مجذوبش شود و بر او اثر کند. به هرحال آن کافه خاطراتی بسیار داشت و حالا هم هیجان و شوق، حسابی او را سر کیف آورده بود و با قدم‌های سریع خواست خودش را به آن‌جا برساند و با صاحب کافه که دوستیِ عمیقی به هم زده بودند، تجدید دیدار کند. مرد داستان ما به کافه رسید. روبه‌رو‌ی در ورودی مکثی کرد و گویی نیرویی مانع از ورود او به آن کافه شد. با وجود بازتاب تصویر خیابان روی شیشه‌ی در، سعی کرد داخل را نگاهی بیاندازد. دختر و پسرهایی را دید که تا گردن با لباس‌های گرم پوشیده شده بودند و صورت‌های شاداب و سرزنده‌ای داشتند. هرازگاهی هم موقع صحبت‌کردن به چشم‌های یکدیگر خیره می‌شدند و خنده‌ی ملایمی گوشه لب‌شان نمایان می‌شد که سعی می‌کردند پنهانش بکنند. مرد فهمید که چه چیزی مانع ورود او به کافه شده است. خاطراتی بر او تازه شد که همیشه سعی در فراموش کردن آن داشت. صورت‌های سرخ و گرم دختران داخل کافه او را یاد کسی انداخت. دختری که سال‌ها او را روی این صندلی‌ها دیده بود و عاشقش شده بود. بله درست فهمیدید، مرد داستان ما آنقدر هم کثیف و بدبخت نیست. او روزی عاشق بوده و سیب سرخی را در سینه‌اش پرورش می‌داده. بلاخره تصور رایج مردم هم در مورد شاعران این است که عاشق و شیدا هستند و شاعری که در کتاب شعرش چند غزل مفصل درباره‌ی معشوقه‌ای نداشته باشد اصلا شاعر محسوب نمی‌شود. اما سرگذشت این عشق چه شد؟ مرد می‌خواست پاسخ این پرسش را در صورت آن دختران جوان بیابد. اما پاسخی وجود نداشت. چون او فقط عاشق بود و به تصور خودش به مسخره‌ترین حالت، بدون هیچ کشمکش عاشقانه‌ای و بدون هیچ بی‌تابی شاعرانه‌ای در آن شکست خورد بود. آن میز دایره‌ای شکل، گوشه‌ی کافه، دقیقا کنار آن گلدان بزرگ درخت لیموترش. دختر آن‌جا نشسته بود. پسرک نوجوان شعری نوشته بود و عزمش را جزم کرده بود که برود و به او بدهد، اما آنقدر اعتماد‌به‌نفس این کار را نداشت که بگوید شعر خودش است و به همین دلیل با همان تکنیک قدیمی، نام شاعر محبوب خودش را پای آن قطعه نوشت: ویلیام بلیک. به هرحال اگر دختر هم بی‌محلی کرد می‌تواند بگوید که ما این‌جا به مشتری‌های خود یک قطعه شعر می‌دهیم تا حداقل ضایع نشود و غرورش خدشه‌دار نشود. خلاصه که به سمت دختر رفت و شعر را به او داد. دخترک شعر را خواند و به او گفت که به نظرم این‌جا اشتباه شده است. می‌شود بپرسم که این برای کدام کتاب ویلیام بلیک است؟ پسرک هم با دست‌پاچگی در جواب گفت که ازدواج بهشت و جهنم. دخترک گفت که پس درست متوجه شدم، ویلیام بلیک اصلا همچین شعری ندارد. پسرک نوجوان ما که حسابی رنگ به رنگ شده بود و عمرا همچین چیزی را پیش‌بینی نکرده بود ساکت مانده بود. دخترک گفت من دانشجوی ادبیات انگلیسی هستم و اتفاقا همین ترم ما شعرهای ویلیام بیک را می‌خواندیم و باید اعتراف کنم که واقعا شاعری قدر است و حسابی شیفته‌ی او شدم. پسرک از این گفته هیجان‌زده شده بود و بعد دخترک ادامه داد و گفت که البته این حرفم به این معنی نیست که این شعر خوب نیست و اگر بخواهم صادقانه بگویم، اتفاقا خیلی هم زیبا و عالی است. اما به نظرم یک اشتباهی شده است و نام شاعر اشتباه نوشته شده یا نویسنده‌ی این شعر جلوی من ایستاده است. خلاصه که پسرک ما دوباره از خجالت رنگ به رنگ شد. اما خیلی هیجان‌زده بود، پیش خودش فکر می‌کرد تعاریف دخترک به این معنا است که توانسته نظرش را جلب کند. اما دخترک در ادامه گفت که شعر خوبی بود ولی فقط برای همین لحظه. بعد کاغذ شعر را همان‌جا رها کرد و رفت. رفت و دیگر خبری از او نشد. البته من یک چیزی را فراموش کردم. او یک‌بار برگشت و از صاحب کافه شکایت کرد که این پسر مزاحم او شده است و بعد برای همیشه رفت. صاحب کافه هم فقط تذکر داد که وقت کار جای این‌کار ها نیست و بعد همه‌چیز تمام شد. اما خب پسرک نوجوان ما خیلی طبع ظریف و حساسی داشت و این واقعه مانند یک تیر به قلب او روانه شد. حتی رفیق صمیمی‌اش که به او گفته بود خودش را زیاد نگران نکند و روزی که اثر جاویدانش را نوشت، همین دخترها برای بودن با او صف خواهند کشید و به احمقانه‌ترین شعرهایش هم آفرین خواهند گفت. اما این حرف‌ها بر او اثری نکرد. حالا هم آن میز گرد گوشه‌ی کافه، کنار گلدان درخت لیموترش را نگاه می‌کرد، با این‌ تفاوت که جای آن دختر زیباروی، دختر و پسری نشسته بودند که باهم‌دیگر گپ می‌زدند و زیر لبی می‌خندیدند. مرد داستان ما هم دیگر اهمیتی نداد. این بهترین کاری بود که می‌توانست بکند. گاهی‌اوقات فقط سرکوب احساس بهترین راه‌ حل است چون اگر بخواهی بعضی از خاطرات را جراحی کنی دیگر راه برگشتی نیست. وارد کافه شد و میزی همان اطراف، نزدیک در ورودی پیدا کرد و نشست. صدای کشیده‌ شدن پایه‌ی صندلی روی زمین کمی معذبش کرد. سعی کرد جوری رفتار کند که انگار حواسش جمع خودش است و متوجه نگاه بقیه روی خودش نیست. چون همین که وارد کافه شد همه نگاه‌ها هرچند غیرمستقیم به سمت او جلب شده بودند. کهنه و رنگ و رفته‌ بودن پالتواش بیشتر به چشمش آمد. دستی به سر کچلش کشید و دانه‌های برف روی‌شان را تکان داد. یک کوله‌پشتی بزرگ، با وصله‌های ناجور هم روی دوشش داشت که به آرامی زیر میز پنهان کرد. همین شکل و شمایل کافی بود که به عنوان یک مرد بی‌خانمان جلب توجه کند. سعی کرد به فشار نگاه‌ها اهمیتی ندهد. زیر چشمی به دنبال شخص آشنایی در کافه می‌گشت و چندبار هم با خودش کلنجار رفت که پا شود و برود سمت کانتر و سراغ نام‌های قدیمی را بگیرد. مخصوصا نام صاحب کافه که در دلش دعا می‌خواند که هنوز صاحب آن‌جا باشد و کافه به کس دیگری واگذار نشده باشد. مِنو را از روی میز برداشت و با گوشه‌ی پایینی آن که کمی پاره شده بود بازی کرد. دنبال یک چیز ارزان قیمت بود. بدش نیامد که حالا تا این‌جا آمده است بعد از عمری یک چیزی بخرد و بخورد. یادش آمد که چقدر عاشق لته‌ی شیرین شده با کارامل بود. با خود فکر که چند سالی می‌شود نخورده است. چند سال می‌شود؟ سرش را هردم به این‌ور و آن‌ور می‌چرخاند و اگر با کسی چشم در چشم می‌شد سعی می‌کرد وانمود کند که نفهمیده‌ است و به یک جای پرتی نگاه می‌کرد. میزها اکثرا گرد و چوبی بودند. گلدان‌ها را به دلیل سرما از روی میزها جمع کرده بودند، اما به جایش روی هر میز یک شمع بود. موسیقیِ آرامی پخش می‌شد که با صدای تق‌تق پوتین‌های مردم روی سطح چوبی و تخت کف زمین بهم می‌خورد و خراب می‌شد. آدم‌هایی که ذهن مرد را مشغول کرده بودن دختر‌ها و پسر‌هایی بودند که دور هر میزی رو به روی هم نشسته بودند. از خودش پرسید این آدم‌ها کی و کجا باهم آشنا شده‌اند؟ دارند باهم آشنا می‌شوند؟ یا در طول یک آشنایی هستند و یا این آخرین دیدار بعد از یک آشنایی پر از فراز و نشیب است؟ جوری غرق در یکدیگراند که انگار می‌خواهند صورت‌های همدیگر را پاره کنند و با خود به خانه ببرند. میان صحبت‌های سردشان فنجان‌های گرم را سر می‌کشیدند... . از فکر کردن دست کشید. دوباره مِنو را برداشت و به این فکر کرد که چقدر خرج کند و چقدر برایش می‌ماند. حساب و کتاب می‌کرد و به این فکر می‌کرد که همین امشب که این‌جا مستقر شود، کتاب شعرش را شروع می‌کند. چندتایی هم شعر در سالنامه‌اش داشت. تصمیم گرفت اول آن‌ها را در دفتر جدید وارد کند و یک ویرایش نهایی هم انجام بدهد و بعد شعر جدیدش را شروع کند... «قربان خیلی خوش آمدید. من عذرخواهی می‌کنم، می‌خواستم موضوعی را به عرض‌ شما برسانم» تمام خط فکری‌اش بهم ریخت. کمی خودش را گم کرد. منو را روی میز گذاشت و با دکمه‌ی شل پالتواش ور رفت. ندانست که اصلا پیش‌خدمت کی به میز او نزدیک شد و از کجا آمد. یک چیزی را تصادفی با انگشت روی منو نشان داد. نمی‌دانست چه بود. اصلا پیش‌خدمت سفارش نخواسته بود. می‌خواست بگوید لته‌ی داغ، شیرین شده با کارامل... اما یک لحظه فکر کرد که اصلا آن‌جا چه کار دارد و چه می‌خواهد. مرد نگاهی به پیش‌خدمت انداخت و از خود پرسید که این یک پیش‌خدمت است؟ مردی بود که موهایش را به رنگ بلوند کرده بود و تکه آهن‌هایی را از گوش و ابرو و دماغ خود آویزان کرده بود مرد او را بیشتر به یک مجسمه‌ی تزئین شده از سر قوطی نوشابه و تشتک شیشه لیموناد می‌دید تا یک پیش‌خدمت. همان تشتک‌ها و قوطی‌هایی که جمع می‌کرد و می‌فروخت و از آن اندک پولی در می‌آورد. روبه پیش‌خدمت کرد و با دست‌پاچگی و عذرخواهی بسیار که به دلیل احساس ضعف خودش در برابر ناشناخته بودن پیش‌خدمت برایش در او به وجود آمده بود، درخواست کرد که دوباره صحبتش را تکرار کند و پیش‌خدمت هم به نشانه‌ی ادب و احترام که بیشتر به نمایش می‌مانست تا واقعا ادب و احترام، خمی در کمر داد و سرش را نزدیک مرد کرد و با صدای آرام دوباره درخواست خود را تکرار کرد. اما مرد برخلاف درخواستی که از پیش‌خدمت کرده بود، اصلا منتظر پاسخ نبود و بلکه با خود فکر می‌کرد و در آخر هم نتیجه این شد که به میان حرف پیش‌خدمت پرید و بریده و تکه‌تکه شروع به حرف زدن کرد: «من... من از دوستان قدیمی صاحب این‌جا هستم، ما این‌جا با یکدیگر کار می‌کردیم... البته یعنی من پیش‌خدمت ایشون بودم... مثل شما... البته فکر کنم... شما پیش‌خدمت این‌جا هستید؟ من دانشجو بودم، همین‌جا، دانشگاه تهران، ادبیات می‌خواندم، ادبیات فارسی. البته بعد متوجه شدم که رشته اشتباهی آمدم و باید به ادبیات انگلیسی می‌رفتم... چون این‌جا با یک دختری آشنا شده بودم که ادبیات انگلیسی می‌خواند... من... من اینجا شعر می‌نوشتم. هنوز چیزی از آن کاغذ شعرها مانده؟ این‌جا همه من را می‌شناسند. من چیزی نمی‌خواهم بخورم... یعنی قصد سفارش ندارم، فقط آمده‌ام که صاحب این‌جا را که یکی از دوستان قدیمی من است را ملاقات کنم... ما... بله گفتم، ما قبلا این‌جا بودیم، آقای... آقای... اسمش  را به درستی به یاد ندارم...» پیش‌خدمت بدون توجه به صحبت‌های مرد، گه گویا یک وظیفه‌ی بسیار مهمی به او داده شده و هیچ توضیحی نمی‌تواند آن را توجیه کند، صحبتش را از سر گرفت و گفت: «می‌خواستم که موضوعی به عرض شما برسانم، من طبق دستور صاحب کافه باید از شما درخواست کنم که ما متاسفانه، نمی‌توانیم به شما این‌جا خدمات بدهیم. البته امیدوارم منظورم را بد برداشت نکرده باشید و باید اشاره کنم که خدمات یعنی حتی ما نمی‌توانیم اجازه بدهیم که شما این‌جا بنشینید، به این دلیل که باعث ناخشنودی مهمانان دیگر ما می‌شود. امیدوارم که منظور من را درک کرده باشد. من از شما عذرخواهی می‌کنم. بگذارید تا در خروجی شما را راهنمایی کنم.» مرد داستان مبهوت مانده بود. و برخلاف همیشه که حرف در دهانش می‌ماند و سکوت می‌کرد، این‌بار بلافاصه، بدون هیچ مکثی، حتی با کمی تن صدای بالاتر و حتی این‌بار بدون دست‌پاچگی، که ناشی از آن نیروی جدید امروز او بود گفت:«من فقط می‌خواهم با صاحب کافه حرف بزنم. این حرف من بود. شما دقت کردید من چه گفتم؟» – بله من متوجه صحبت شما شدم. اما درخواستی که از شما کردم، از سوی خود صاحب کافه بود. من عذرخواهی می‌کنم. دلیلش این است که سر و وضع شما اصلا مناسب این‌جا نیست... – مناسب نیست؟ مگر من چه شکلی‌ام؟... صاحب کافه کیست؟ او حتما من را می‌شناسد. – قربان احتمالا شما اشتباه می‌کنید. این کافه در همین سه ماه اخیر دو بار صاحب آن عوض شده است. (پیش‌خدمت به اطراف کافه نگاهی انداخت و متوجه نگاه دیگران شد. بعضی از آن‌ها با دیده‌ی انزجار به مرد نگاه می‌کردند و بعضی از آن‌ها با نگاهی توام با خشم به پیش‌خدمت نگاه می‌کردند.) لطفا کافه را ترک کنید. من خودم شما را همراهی می‌کنم. مرد داستان ما که حالا متوجه شده بود دیگر خبری از دوستش، صاحب کافه‌ی دوران دانشگاهش نیست، کاملا مایوس شده بود. گویا تمام نیروی شکست‌ناپذیری که همین یک دقیقه پیش به او قدرت ابراز داده بود را بلافاصله از داده است. احساس تهی و خالی بودن در دلش داشت و نمی‌دانست که باید چه کند و علاوه‌بر آن هم نمی‌توانست این طرز رفتاری که با او شده بود را، مخصوصا از این مجسمه‌ی ساخته شده از تکه‌های بازیافتی را تحمل کند. اما از طرفی هم چه باید می‌کرد؟ جسارتی در خود نمی‌دید. او مثل همیشه ساکت می‌ماند و می‌رفت. حالا هم به اندازه‌ی کافی، از این‌که صدایش را بلند کرده بود و به خود جرات داده بود- البته جراتی که نه فقط ناشی از درون خود او بلکه ناشی از ترس هوای سرد برفی بیرون هم بود- تمام بدنش به لرزه افتاده بود و اضطرابی سنگین را متحمل شده بود. مرد همین که از جایش بلند شد، زنی که کنار نزدیک‌ترین میز به  او نشسته بود و تقریبا توانسته بود صحبت‌های پیش‌خدمت و او را بشنود، با صدایی بلند که ناشی از خشم و ناراحتی بود گفت: «می‌توانم بپرسم چرا باید این آقا کافه را ترک کند؟» پیش‌خدمت که حالا فشار تمام افراد داخل کافه را روی خود احساس می‌کرد، متوجه شد که اصلا توان مدیریت سالن را ندارد و با دست‌پاچگی پاسخ‌هایی بریده بریده داد که زن به میان حرف او پرید و گفت: «من مشکلی نمی‌بینم که او این‌جا باشد، چرا از او سفارش نمی‌گیرید؟ فکر می‌کنید که لباس‌های بدی دارد؟ مگر هرکس در پوشش و ظاهرخود آزاد نیست؟ تو پوشش خودت را مجاز می‌دانی اما پوشش این مرد را نه؟» دختر و پسری جوان از گوشه‌ی کافه گفتند:«احمق‌. این قدیمی‌ها با این استایل‌های خزشون در مورد همه‌چی گوه می‌خورن.» حالا صداهای متفاوت دیگری هم از گوشه و کنار کافه بلند شد. بعضی‌ها هم‌‌نظر زن بودند و بعضی‌ها هم با انزجار فقط غر می‌زدند و می‌گفتند که این مرد گدا را از کافه بیندازید بیرون. پول نداده‌ایم که بیاییم این‌جا و یک آدم چیپ و بی‌فرهنگ را تحمل کنیم. اما در این گیر و دار و بحث و جدل که پیش‌خدمت هم حتی صحنه را ترک کرده بود و به دنبال صاحب کافه یا صندوق‌دار یا هرکسی که بتواند کافه را آرام کند افتاده بود، مرد داستان ما سکوت کرده بود. دیگر خبری از اضطراب نبود و جایش را به غمی شدید در دلش داده بود. گویا دیگر خودش را درست در وسط معرکه می‌دید، درست در وسط میدان شهر که قرار است او را گردن بزنند. اضطراب مانند زنگ خطری به او کمک می‌کرد که هیچ‌وقت به همچین صحنه‌ای نزدیک نشود. هیچ‌وقت تصویر آن لحظه‌ای که پدرش زیر گوشش سیلی محکمی زده بود و به او گفته بود که تو زنده از این‌جا می‌روی اما فقط مرده‌ات باید برگردد،‌برای او تکرار نشود. اما حالا خودش را درست در وسط معرکه می‌دید. درد سیلی را زیر گوشش احساس می‌کرد. بدن ساز و کار عجیبی دارد، یک ساز و کار سیاه و سفید. نه کاملا سیاه بودن در ما احساس اضطراب بوجود می‌آورد و نه کاملا سفید. فقط در طیف این دو رنگ است که چیزی جز تشویش و رنج بر ما چیره نمی‌شود. حالا هم مرد خودش را در سیاهی‌ای مطلق یافته بود. به یاد می‌آورد که مادرش چگونه پای تلفن همگانی زار می‌زد و از او می‌خواست که برگردد. اما برنگشت. نمی‌توانست برگردد مگر این‌که مرده بود. حتی درحالی که پدرش هم به دنبال او تا به تهران آمده بود و شهر را با عمویش زیر پا گذاشته بود و مادرش هم با آب و تابی بیشتر برای او تعریف می‌کرد، اما باز هم برنگشت. مرد داستان ما برنگشت چون می‌دانست که اگر قرار است کفن‌اش هم برگردد، باید بر تمام آن پارچه‌ی سفید، شعرهایش را نوشته باشد. اما حالا چه؟ این مردم در این کافه او را به کفن می‌پیچیدند بی‌آن‌که شعری بر آن نوشته باشد. جدال مردمان داخل کافه بالا گرفته بود که ناگهان در این بحبوحه، مرد دستانی محکم و خشمگین به دور بازوی خود احساس کرد. پیش‌خدمت بلاخره شخصی را پیدا کرده بود و آورده بود و حالا شخص مذکور مرد را از کافه بیرون می‌راند. صدای نارضایتی و رضایت از کافه بلند شده بود و زن با دیدن این تصویر از جایش بلند شد و تفی بر زمین انداخت و روبه پیش‌خدمت کرد و گفت: «چقدر شد؟ همه این‌ها مال شما. بردار و به رئیست بده.» و بعد چند تراول را به سمت پیش‌خدمت پرت کرد و سریع به سمت دو مردی رفت که از در کافه خارج شده بودند. زن خودش را به مرد رساند و دست او را گرفت و زیر لب با خود گفت: «هر لحظه فکر می‌کنم که این شهر احمقانه‌تر از این نخواهد شد، اما حماقت این مردم باز من را غافل‌گیر می‌کند.» رو به مرد کرد:«شما حالت‌تان خوب است؟ به چیزی نیاز دارید؟ جایی برای رفتن دارید؟» مرد که فقط سرش را پایین انداخته بود، آرام رو به زن کرد و گفت:«نه خانم. مرسی. من بی‌خانمان یا آواره یا معتاد یا دزد یا دیوانه نیستم.» – من هم نگفتم شما این‌چیزها هستید. فقط سوال پرسیدم. – از این سوال‌ها زیاد شنیده‌ام. مردم به من ترحم می‌کنند، فکر می‌کنند چون من نیازمند هستم و نیاز به کمک دارم. – مردم ترحم می‌کنند چون به این شکل می‌خواهند به خودشان ارزش بدهند. من فقط یک انسان ساده هستم. و صدالبته من را با این مردم در یک گروه قرار ندهید. – شما هم به من ترحم کردید. اما نیازی نیست. من گفتم... من بی‌خانمان نیستم. ضعیف نیستم. – من به شما کمک نمی‌کنم چون که ضعیف هستید. مردم فقط زمانی به یکدیگر کمک می‌کنند که مطئمن باشند طرف مقابل حتما از آن‌ها ضعیف‌تر باشد، یا اگر قوی‌تر باشد او را کورکورانه می‌پرستند. یا اگر در سطح خودشان باشد به آن‌ها حسودی می‌کنند. من شما را در هیچ‌کدام از این دسته‌بندی‌ها قرار ندادم. – پس احتمالا شما فرشته یا پیامبر یا فیلسوف هستید. زن با خنده گفت: – نخیر. اتفاقا من شاعر هستم. مرد با حیرت سرش را بالا گرفت: – شاعر؟ شما شاعر هستید؟ – شاید... نمی‌دانم. (با لبخند شانه بالا انداخت) اگر زندگی کردن را نوعی شعر بدانیم. – من هم شاعر... نمی‌دانم. من هم فکر می‌کنم که یک شاعر شکست خورده هستم.

***

بگذارید صادقانه با شما حرف بزنم. من قرار بود داستان را طور دیگری برای شما نقل کنم. یعنی این‌که من اصلا نمی‌دانم این خانم از کجا آمد و چگونه وارد داستان من شد. من نمی‌خواستم داستان را این‌گونه شرح بدهم. یعنی این اتفاق پایانی بخش دوم داستان را من اصلا در ذهن نداشتم. قرار نبود که همچین اتفاقی برای مرد داستان ما بیفتد. البته که او هیچ‌وقت هم قرار نبود صاحب کافه، دوست قدیمی خودش را ببیند، مسلما بعد از این همه سال این انتظار را باید داشته باشیم که صاحب کافه عوض شده است. اما شخصیت داستان من قرار بود که از کافه بیرون رانده شود و بعد هم گوشه‌‌ای در همین هوای سرد تهران بیفتد و یخ بزند و بمیرد. نمی‌دانم چرا می‌خواستم این مرد را به قتل برسانم. این میل من به کشتن شخصیت‌های اصلی داستان‌هایم را خود من هم نمی‌فهمم. به هرحال که این‌بار کاملا برخلاف قصد خودم، شخصیت داستانم دارد یک مسیر متفاوتی را طی می‌کند. نمی‌دانم شاید چون یک قصد درونی، یک قصدی که از ناخودآگاه من نشئت گرفته وجود دارد که داستانم را دارد به سمت دیگری می‌کشاند. اما الان به یک مشکل خورده‌ایم و مشکل این است که حالا من هم اصلا نمی‌دانم قرار است داستان چه شود. یعنی الان برای خود من هم پایان این داستان مشخص نیست. با خود فکر می‌کنم و به خود می‌گویم که خب حالا چه کنم؟ کجا برویم؟ الان این زن را چه کنم؟ اصلا نمی‌دانم این زن کیست، چه شخصیتی دارد و حتی باورتان می‌شود که خود من هم نمی‌دانستم او شاعر است؟ به هرحال که الان نمی‌دانم چه می‌شود و فقط باید برویم ببینیم که این مرد داستان ما با این زن داستان ما یعنی مهمان ناخوانده‌ی ما قرار است چه کنند. البته باید اعتراف کنم که هرجا بتوانم روایت داستان را به سمتی بکشانم که منجر به قتل این مرد شود، بی‌هیچ تاملی از این فرصت دریغ نخواهم کرد. برویم سراغ داستان. مرد داستان ما بعد از خارج شدن از کافه و بعد از رسیدن به آن گفت‌وگوی طلایی که مشخص شد جفت‌شان شاعر هستند-البته هنوز آنقدر در مورد زن اطلاعات نداریم- شروع به قدم زدن در خیابان بزرگمهر کردند و به خیابان ولیعصر وارد شدند و بعد تا میدان جهاد به پیاده‌روی ادامه دادند و درباره‌ی خیلی چیزها با یکدیگر، زیر برف،‌ گفت‌و‌گو کردند. کمی به افراد داخل کافه بد و بی‌راه گفتند و کمی هم به تهران و تهرانی‌ها و خودشان که تهرانی محسوب می‌شدند، اظهار تنفر کردند و کمی هم از این‌که قبل از کافه کجا بودند و امروز مشغول چه کاری بودند گپ زدند و زن هم حسابی برای مرد و سرگذشت مرد دل‌سوزی می‌کرد و مرد هم حالا در کنار زنی غریبه که تا همین یک ساعت پیش با او آشنا شده است، احساس امنیت و آرامش می‌کرد‌ و سفره دل‌اش را برای او پهن کرده بود. اما آخرین موضوع گفت‌وگو آن‌ها به مراتب جالب‌تر از بقیه این گفت‌وگوها بود. زن مرد را به خانه‌ی خودش دعوت کرده بود. – من خانه تنها هستم. البته دوستانی به من سر می‌زنند و البته که پدربزرگم هم با من در طبقه‌ی پایین زندگی می‌کند. ولی خب پیرمرد است و گوشش سنگین است و چیزی نمی‌شنود. من خیلی مشتاقم که باز به داستان‌های شما گوش بدهم. مخصوصا درباره‌ی سرگذشت شما با آن دوست صمیمی دوران دانشگاه. به نظرم آدم عجیبی آمد. به هرحال من اصراری نمی‌کنم. شما مختارید که هرتصمیمی بگیرید. مرد ساکت بود اما در دلش آرزو می‌کرد که هرچه زودتر مراتب تعارف تمام شود و به خانه او برود. هر پیشامدی بهتر از مردن در این سرمای کشنده بود. تصمیم گرفت که رو راست باشد. – چه‌چیزی دارم که از شما پنهان کنم؟ من امروز به قصد اسکان در آن کافه و به قصد نوشتن شعرم از خانه بیرون زدم. اما حالا چه دارم؟ فکر می‌کنم که شما علاوه‌بر شاعر، فرشته‌ی نجات من هم هستید. من نمی‌خواهم رفتاری بی‌ادبانه از خود نشان بدهم یا تعبیری سو از من برداشت کنید. اما من واقعا امشب به جایی برای ماندن نیاز دارم. زن که نمی‌گذاشت نه من و نه مرد بتوانیم در لحن و رفتار او نشانه‌ای از اغوا یا حیله یا حتی حسی مادرانه بگیریم که من دست‌کم بتوانم آن نشانه‌ها را برای شما بازگو کنم، در پاسخ به مرد گفت: – اگر شما امشب به درخواست من پاسخ مثبت بدهید من این را به مراتب بیشتر از پاسخ منفیِ مودبانه و از سر تعارف که باعث شود شما شب سختی داشته باشید، دوست خواهم داشت. با من بیایید. من چیزهای بسیاری هست که می‌خواهم در مورد شما بدانم. (باخنده) البته باید به شما یک اخطار بدهم که ممکن است تا صبح نگذارم بخوابید و مجبور باشید به سوال‌های من پاسخ بدید. مرد گویا توانسته بود برای لحظه‌ای از شر هرگونه اضطرابی رها شود، که البته این یک خصلت همیشگی برای او در زمان آشنایی با انسان‌های جدید بود که فقط کافی بود کوچک‌ترین احساس امنیت باعث شود تبدیل به یک شخص مبادی آداب و خوش‌مشرب شود. البته که این ارتباط در طول زمان چگونه باشد همیشه در هاله‌ای از ابهام است. مانند زمانی که به آن انباری آمده بود و مانند زمانی که از آن‌جا خارج شده بود. گویا هر ارتباطی برای او مانند یک بمب ساعتی است که با لبخند شروع و با مرگ تمام می‌شود. به هرحال بعد از این روزهای سخت و استرس‌زا، لبخندی بر گوشه‌ی لبش نشست و با صدایی آرام، پاسخ زن را این‌گونه داد: – نمی‌دانم. امیدوارم که از دعوت کردن من به خانه‌ی خود پشیمان نشوید. – پشیمان؟ نه این‌طور نیست. بسیار خب. حالا باید سوار بی‌آر‌تی شویم. خانه‌ی من سمت جردن است. تا ایستگاه پارکت ملت را با بی‌آر‌تی می‌رویم. زن از این مهمان جدید خود بسیار احساس خوشحالی می‌کرد که برای من هم عجیب است. از طرفی مرد هم از این‌که قرار است امشب را جایی گرم و راحت بگذراند بسیار احساس امنیت می‌کرد. حتی حالا هم که بیشتر فکر می‌کرد،‌ بدش نیامد که امشب را با دوستی، که البته بتواند دوستش بنامد بگذراند. آن هم دوستی که به او گفته بود شاعر است و تجربه‌های بسیاری در هنر و ادبیات دارد. – راستی من اسم شما را نپرسیدم. – من نازی‌ام. اسم شما چیست؟ – من؟... من حامدم.

از خواب پرید. کابوس دیده بود. دیده بود که در یک مزرعه‌ی بزرگ، با علف‌های هرز هرس نشده‌ی زرد رنگ، در محاصره‌ی مه‌ای سرد و سفید ایستاده است. صدای کلاغ‌ها از همه‌جا به گوشش می‌رسید، بدون آن‌که بتواند سایه‌ای یا شکلی از آن‌ها را در آسمان یا اطرافش ببیند. خاک و خرده علف‌ها زیرپایش یخ‌زده‌ بودند. پابرهنه بود و وقتی که قدم بر می‌داشت احساس می‌کرد زمین هم داغ و سوزان است و هم یخ‌زده و برنده. برف نمی‌بارید، اما باد دانه‌های یخ‌زده‌ی برف را از زمین بلند می‌کرد و به صورتش می‌نواخت. توده‌ی سنگین و سفید مه در اطرافش حرکت می‌کرد و احساس می‌کرد که او را هم با خود می‌برند. اما مقاومتی در خود دید که باید مانع از این بی‌وزنی شود و فهمید که این توده‌ی سفید و عظیم مه، از جنگلی بزرگ، با درختانی باریک و بلند که به دل آسمان صعود کرده‌اند می‌آید. تصمیم گرفت که به جنگل پناه ببرد. خود را به دالان‌های پیچ‌ در پیچ درخت‌ها سپرد و مسیرش را پابرهنه، از بین بوته‌های خار و لانه‌های مار و سمور چنگ می‌زد. از غلظت مه کم می‌شد و او سراسیمه به سمت قلب جنگل قدم برمی‌داشت. نمی‌دانست که چرا انقدر مضطرب است. چرا این سفر را شروع کرده است. از خود می‌پرسید و جواب می‌آمد که می‌خواهد بداند این مه سفید و سرد از کجا به سمتش روانه شده و چرا می‌خواسته او را با خود ببرد، یا شاید هم چیزی در این جنگل هست که او را فرا می‌خواند و این ندا می‌توانست یک هدیه باشد یا یک حقیقت تلخ،‌ یا یک کلمه‌ی جادویی که او را به تنها پادشاه جهان تبدیل کند. هرچه بود حالا مسیرش به آرامی هموارتر می‌شد. مه دیگر آن غلظت و تندی خودش را از دست داده بود و فقط سطح زمین را مانند این‌که ابری بر آن خفته باشد پوشانده بود. کف پاهایش هم از آن سوزش و درد رها شده بود. اما متوجه شد که مه از روی پاهایش به آرامی کنار می‌رود و دید که سطح زمین را کرم‌هایی سفید و گوشتالو که به سرعت در هم می‌لولند پوشانده‌ است. گویا مه به هزاران کرم سفید تبدیل شده بود. ترسید. دلش می‌خواست آن‌جا نباشد. می‌خواست برگردد به همان مزرعه و دوباره خودش را در لا‌به‌لای علف‌های هرز و بلند، در میان مه سفید و غلیظ مخفی کند. اما این‌جا خودش را در قلب جنگل،‌ در لابه‌لای درختانی بلند و موحش، در بین کرم‌هایی سفید که از روی انگشت‌های پایش سر می‌خوردند و سعی داشتند که خود را بالا بکشند،‌ تنها و غم‌زده و ترسیده یافته بود. احساس می‌کرد کسی او را می‌بیند. کسی او را در این جنگل با چشمانی مخوف دنبال می‌کند و هرآن ممکن است که او را به خشن‌ترین حالت ممکن بکشد. اما این چشم‌ها کجا بودند؟ به دنبال چشم‌هایی سرخ و یخ‌زده می‌گشت که نگاهش را درختی تنومند شکار کرد. درخت بلوطی که با درختان اطرافش تفاوتی بسیار داشت. تنه‌ای سفید رنگ با برگ‌های پهن و کوچک به رنگ سبز داشت که مورچه‌ها و سوسک‌ها روی‌شان از سر و دوش یکدیگر بالا می‌رفتند. دید روی تنه‌ی درخت، حفره‌هایی بسیار ریز وجود دارد که کرم‌ها از آن بیرون می‌آیند. بعد هم متوجه کلاغی بزرگ و غول‌ پیکر شد که روی بالاترین شاخه‌‌ی درخت نشسته بود و به او خیره نگاه می‌کرد. حالا وحشت تمام وجودش را گرفت. ندانسته و ناخواسته گریه کرد. چشم‌های سرخ و یخ‌زده‌ی کلاغ تمام وجودش را به لرزه می‌انداخت. چشم‌هایی شیطانی و خون‌آلود که از ترس درون سینه‌ی مرد تغذیه می‌کرد و مرد هرچه بیشتر می‌ترسید و گریه می‌کرد، آن چشم‌ها سرخ‌تر و دهشتناک‌تر می‌شدند. مرد به خود آمد که دید کرم‌ها حالا از روی پاهایش بالا می‌آیند و به شکمش رسیده‌اند. خواست پاهایش را تکان بدهد و هرچه نیرو در بدنش دارد را به کار بگیرد و از آن‌جا فرار کند، اما نتوانست. سر جایش میخ‌کوب شده بود. کرم‌ها بالا می‌آمدند و او فریاد می‌کشید. پشیمان بود. از این‌که به جنگل آمده بود پشیمان بود. از این‌که خودش را در بی‌وزنی مه رها نکرده بود و تنش را به ناکجا نسپرده بود، پشیمان بود و به حال خودش زار می‌زد. دیگر نمی‌توانست فرار کند. حالا کرم‌ها از نافش وارد بدنش می‌شدند و زیرپوستش می‌لولیدند و احساس می‌کرد که تمام شکمش پر از کرم شده است. احساس می‌کرد که تمام جوارح بدنش در حرکتند. فریاد می‌کشید و عرق می‌کرد. خون از گوشه‌ی چشم و دهانش سرازیر شده بود. کرم‌ها از گوش و چشم‌هایش خارج می‌شدند. برای آخرین‌بار، نگاهش به درخت بلوط افتاد و دید کلاغ دیگر نیست. بلکه روی شانه‌اش نشسته بود و به شکمش نوک می‌زد و کرم‌ها را با تکه‌های بدنش می‌کند و می‌خورد.

***

حالا فهمید آن کلاغ نبود. بچه گربه‌ای بود که از ناکجا آمده بود و خیلی آرام روی شکمش خوابیده بود. هوا سرد بود، خیلی سرد بود. آسمان دوباره شروع به باریدن کرده بود و زمین را سفید می‌کرد. در باز بود و این گربه‌ی کوچک که گویا دیگر تحمل سرمای بیرون را نداشته بود، این اتاق را و این شکم گرم خالی را یافته بود. حالا هم شکم مرد به صدا افتاد و یادش آمد که پتویی نو و یک قابلمه غذا دارد. یاد دیشب و مرد همسایه افتاد. احساس کرد قلبش در هم فشرده شد. دلش می‌خواست که دوباره گریه کند. دلش می‌خواست سیگاری بردارد و گوشه‌ی لبش بگذارد و چنان دود را به داخل ریه‌هایش فرو کند که انگار می‌خواهد آن‌ها را به آتش بکشد. اما نخواست از جایش تکان بخورد. بلکه حتی زانوهایش را هم به آرامی جمع کرد و بچه گربه را بیشتر در بغل خود فشرد. می‌خواست جایش را گرم‌تر کند. به این فکر کرد که کاش باز هم از آن سوسیس‌ها داشت و کاش آخرین تکه‌ی سوسیس را نمی‌خورد و از آن لذت احمقانه و مسخره می‌گذشت. چشم‌های بچه گربه بسته بود. خیس و یخ‌زده بود. تکان نمی‌خورد. مرد ناگهان از جایش پرید و بچه گربه‌ی مرده به سویی پرت شد. قلبش می‌خواست از سینه‌اش به بیرون بپرد. تمام بدنش به تلاطم افتاد. گوشه‌ای نشست و شروع کرد به جویدن ناخن‌هایش. به جویدن و کندن لب‌هایش. به کندن گچ روی دیوار و تکان دادن خودش. دیگر نمی‌توانست این وضعیت را تحمل کند. دیگر یک لحظه‌ هم نمی‌خواست آن‌جا باشد. به گربه‌ی مرده‌ی گوشه‌ی اتاق خیره شده بود. احساس می‌کرد خودش را می‌بیند. شکمش به صدا افتاد. به یاد شمع‌ها افتاد. بلند شد و پیدای‌شان کرد. کبریت زد و روشن کرد و روی میز گذاشت. سیگاری برداشت و با شعله‌ی شمع روشن کرد. قابلمه را برداشت، سه تکه نان بربری مربعی برش خورده و سه تکه کوکو سیب‌زمینی بود. شروع به خوردن کرد. از طرفی هم سالنامه‌ی روی میزش را سریع ورق می‌زد. می‌خواست اولین روزی که به آن‌جا آماده است را پیدا کند. یک گاز از نان می‌زد و یک گاز هم از کوکو و بدون جویدن می‌بلعید. ورق می‌زد و در لابه‌های همه این‌ها یک کام از سیگارش هم می‌گرفت. چرا آمده بود آن‌جا؟ پول نداشت و از خوابگاه بیرون انداخته بودنش. تمام کتاب‌هایش را برداشته بود و به امید کمی پول برای غذا، کتاب‌هایش را سر خیابان وصال روی زمین بساط کرده بود. قبلش کجا بود؟ دو سال قبل از خوابگاه، در یک رستوران کار می‌کرد. جای خواب داشت. اما به دلیل این‌که دل به کار نمی‌داد و همیشه با تنبلی کار می‌کرد عذرش را خواستند و از آن‌جا رفت. قبلش؟ باز هم رستوران. چند سالی به همین شکل بود. قبلش کجا؟ ابزارفروشی عمویش در حسن‌آباد. یک سال بعد از فارغ‌التحصیلی. دو سالی آن‌جا بود و کار می‌کرد و باعمویش زندگی می‌کرد. تا این‌که عمویش گفته بود دانشگاه تمام شده، برای چه می‌خواهد دوباره درس بخواند، برای چه می‌خواهد دوباره به دانشگاه برود، نمی‌تواند آن‌جا بماند، باید برگردد به بندر، باید دست‌گیر پدرش باشد، باید هرچه زودتر برگردد به خانه. بگذارید به شما بگویم که مرد داستان ما در حین غذا خوردن به چه چیزی فکر می‌کرد. او تصمیم می‌گرفت که بلافاصه موقع طلوع از آن‌جا برود. یعنی این‌طور با خود می‌گفت که باید برود. با هر یک گاز از نان بربری سردش می‌گفت باید بروم. با هریک کامی که از سیگار می‌گرفت می‌گفت بله حتما باید بروم. همین که خورشید بالا آمد باید برم. آن یک کتاب را با خود بر می‌دارم و هرچه لباس گرم دارم می‌پوشم و باید بروم. قابلمه را می‌شویم و پتو را تا می‌کنم و همه‌جا را مرتب می‌کنم... بله جارو... جارو هم می‌کشم. کتاب‌ها بماند ایرادی ندارد. دیگر به کارم نمی‌آیند. آن یک کتاب را با سالنامه و این خودکار را بر می‌دارم و می‌روم. همین‌ها کافی است. برای نوشتن کتاب شعرم همین‌ها کافی است. نیازی به هیچ‌چیز دیگه‌ای ندارم. سیگار و کتاب و دفترم... یک دفتر بهتر باید بخرم... کمی پس از انداز دارم. بله... بله... کمی پول برایم مانده است، می‌توانم با آن‌ها سیگار و یک دفتر نو و یک خودکار نو بخرم. کتاب شعرم را می‌نویسم... . کتاب شعرم را می‌نویسم. دیگر بس است. دیگر همه‌چیز تمام شد. این همه سال فرار کردم، این همه سال به گوشه‌ای پناه بردم، این همه سال از خانه فرار کردم و حالا وقتش رسیده است که کار را یک‌سره کنم. کتاب شعرم را می‌نویسم و می‌دهم به انتشارات. حتی لازم نیست تا چاپ کتاب صبر کنم و قرارداد آن را با خودم به خانه می‌برم. باید فردا بروم... غذا، نان... من این معده‌ام را دوباره پررو کرده‌ام. نیازی به سوسیس نبود. اما الان این را می‌خورم که حداقل دو روزی به غذا احتیاج نداشته باشم... می‌توانم بروم به آن کافه-رستورانی که کار می‌کردم. می‌گویم که دو روزی به من جا بدهند... قبول می‌کنند... آن‌جا دوستی دارم. غذا هم هست. دو روز کافی است. جاهای دیگه هم می‌توانم بروم. ایرادی ندارد. اما پیش عمو نباید برگردم. هیچ‌وقت نباید به آن‌جا برگردم. فردا باید بروم. آن یک کتاب را می‌برم و دفتر و خودکار نو می‌خرم. این‌جا را مرتب می‌کنم... آن گربه. می‌برمش داخل کوچه می‌اندازمش. بگذار برگردند ببیند اتاق تمیز است. این‌طوری بهتر است. هرچه لباس گرم دارم می‌پوشم و دقیقا موقع روشنایی از این‌جا می‌روم. باید بروم. این‌بار کتابم را می‌نویسم. نه... نه... این‌بار حتما می‌نویسم. مانند دفعه‌ی قبل نمی‌شود. بله نمی‌شود. باید یک حمام هم بروم. حسابی تمیز و سرحال شوم. این‌بار یک من جدید متولد خواهد شد. مرد داستان ما آخرین تکه‌ی نان هم بلعید و هرچه را که فکر کرده بود عملی کرد. حتی هما‌ن‌طور که گفته بود در همان حمام عمومی محله‌ی پامنار حسابی خودش را کیسه کشید و تمیز کرد و با رضایت کامل، از من جدیدی که می‌خواست بسازد احساس پیروزی و قدرت می‌کرد. دیگر هیچ‌چیزی را جلودار خودش نمی‌دید. او می‌دانست که این‌بار دیگر با دفعه‌های قبلی فرق دارد. نیرویی جدید و ناب در رگ‌هایش جریان داشت. مطمئن بود که کتاب شعرش را این‌بار می‌نویسد. یک اثر بی‌بدیل و شاهکار. آن‌چیزی که او را از فرش به عرش خواهد رساند. به هر انتشاراتی که بدهد از او قبول خواهند کرد. حتی لازم نبود که تا چاپ کتابش منتظر بماند و فقط کافی بود قرارداد چاپ کتابش را به خانه ببرد و به پدر و مادرش نشان بدهد. نشان بدهد که توانسته، نشان بدهد که تصمیمش درست بوده و او با اراده‌ای قوی و محکم که همه فکر می‌کردند در توانش نیست، توانسته به هدف و رویای خودش برسد. آخر مگر نمی‌گویند که هر انسانی بخواهد و تلاش کند، می‌تواند به اهدافش برسد. با تلاش و اراده می‌توان در هرکاری پیروز بود و مرد داستان ما هم کم از این اراده‌ی پولادین بی‌بهره نبود. او می‌دانست که روزهای تاریک بگذرند روزهای روشن خواهد رسید. او می‌دانست که آدم‌های بسیاری بودند که روزهای بدتر از روزهایی که خودش تجربه کرده بود را از سر گذرانده‌اند و حالا سری میان سرها بیرون آورده‌اند. او جسور بود،‌ نترس بود، او می‌دانست که سختی‌ها هیچ‌وقت نمی‌توانند او را بشکنند و بلکه بدنش را بیش از پیش می‌تراشند و آنقدر در این مسیر می‌ماند و سختی‌ها مانند هنرمندی چیره‌دست، بدنش را از هر چیز زائدی می‌تراشد تا آن گوهر جاویدانش شروع به تابیدن می‌کند. بله مرد داستان ما این‌بار از یک مرحله جدید عبور کرده بود. آن مرد همسایه و زنش، مدیون آن‌ها بود. آن‌ها کمکش کرده بودند و به او تلنگری زده بودند که این مرحله را هم رد کند و یک قدم دیگر به سمت هدفش بردارد و این مرحله‌ی آخر است. حالا دیگر باید رفت سراغ آن اثر جاویدان حتی اگر فقط همین یک اثر باشد. حتی اگر بعد از آن اثر بمیرد. به یاد دوست دوران دانشگاهش افتاد که با یکدیگر قرار گذاشته بودند که اگر بهترین اثر خود را نوشتند دیگر هیچ‌چیز ننویسند. فرار کنند یا حتی یک مرگ جعلی برای خود درست کنند. مرد قدم بر می‌داشت و با زنده کردن این خاطرات به خود می‌گفت که من تا به الان مانند مرد‌ه‌ای بودم و قرار است زنده شوم و بعد دوباره بمیرم. فرق من با دیگران در این است که من جسارت داشتم تا به دنبال هدفم بروم و مثل آن‌ها تن به زندگی خفت‌بار روزمره ندهم. همان دوست من الان کجاست؟ حتی او هم نتوانست دوام بیاورد و تحمل کند و در آخر به شهر خودشان برگشت و بعد هم به سربازی رفت. اما این من هستم که هنوز زنده‌ام. این من هستم که هنوز بر زمین قدم بر می‌دارم. این من هستم که در دل سرما زوزه‌کشان قدم بر می‌دارم. مرد داستان ما این‌ها را به خود می‌گفت و خیابان‌ها را قدم بر می‌داشت. مقصد اولش خیابان انقلاب بود. پاتق همیشگی‌اش و تفریح همیشگی‌اش؛ نگاه کردن به کتاب‌های درون ویترین، تجدید دیدار کردن با نویسندگان و شاعران بزرگ. کجاست آن الیوت قهوه‌چی، کجاست آن ویلیام بلیک سیاه و آتشین؟ من آن کلاغم که هیچ عقاب قدرت‌مندی نمی‌تواند به عمر من زیست کند. من جاودان خواهم بود. و خیابان‌ها را پیاده، در زیر تلی از برف و سرما طی می‌کرد. صبح را دوست داشت. زمستان را دوست داشت. به تعبیری دیگر زمستان فصل این مرد است. زمستان مردم کمتر سر و صدا دارند. کسی برای بازی و این صحبت‌ها دیگر از خانه بیرون نمی‌آید. شهر به سکوت می‌رود. مخصوصا شب‌ها که برف صدا را در خود خفه می‌کند. رنگ‌ها دیگر به آن حالت تند و تیزشان نیستند. کمرنگ‌تر و خاکستری می‌شوند. برف آشغال‌ها و کثافت‌های شهر را می‌پوشاند. عوضی‌ها در خانه می‌مانند و می‌توانی انسان‌های واقعی را در خیابان ببینی. مثل این مرد که خودش را از شر آن اتاق تاریک و سرد خلاص کرده بود. از آن بچه گربه‌ی مرده. طبیعت او را رها کرده بود. نای جنگیدن با سرما نداشت. گربه‌ها شانسی در زمستان ندارند، حتی اگر به شکم یک مرد شاعر گرسنه پناه ببرند. جای دیگری برای پنهان شدن وجود ندارد. هرجا باشد می‌روند: جوی آب، گوشه‌ی کوچه‌های تنگ، زیر ماشین‌ها و جایی که احساس خطر دشمن نکنند. اما چه دشمنی مرموز‌تر از سرما؟‌ آخر سر هم چشم‌های‌شان را می‌بندند و آرام به خوابی ابدی می‌روند و بعد شهر پر از جنازه‌ی گربه می‌شود. سرما این موجودات مغرور و زیرک را به مبارزه دعوت می‌کند و فقط گربه‌های تنها و مغرور زنده می‌مانند. مادرها با بچه‌ها می‌میرند و پیر‌ها و ضعیف‌ها هم به همین سرنوشت مبتلا هستند. مرد خودش را یک گربه‌ی مغرور و تنها می‌دانست که در این سرما تسلیم نخواهد شد.

***

بعد از ساعت‌ها پیاده‌روی، خودش را به چهارراه ولیعصر رساند. شلوغ بود. مردم می‌رفتند و می‌آمدند. صورت‌شان سرخ و سرد بود. گویا یک آشوب ملایمی در فضای شهر حکم‌فرما بود. بدن که آنقدر سرد بشود دیگر قدرت تکان دادن انگشت‌های دستت را نداری یا نمی‌توانی دهانت را آنقدر باز کنی تا فریاد بزنی. همه در سکوتی تحمیل شده به سر می‌برند. نوک بینی‌های سرخشان را می‌مالند و سعی می‌کنند شال گردن را تا روی گوش‌های‌شان بکشند. مرد هم به تکرار دیگران فکر کرد که شالگردنش را بالا بکشد اما نداشت و به همین دلیل یقه پالتو‌اش را بالا کشید. کوله‌اش را روی کمر تکانی داد و هوس سیگار کرد. به یاد نداشت که در مسیر چقدر سیگار کشیده‌ است، اما کم بود. باید سیگار می‌خرید. کمی از پس‌اندازش را برداشته بود تا دفتر و خودکار بخرد و حالا تصمیم گرفت یک پاکت سیگار هم بخرد. احساس می‌کنم که خیلی در طول داستان به هوای سرد اشاره می‌کنم. نمی‌دانم تا حالا تهران را غرق در برف دیده‌اید؟ معمولا مرکز شهر کمتر پیش می‌آید برف به زمین بنشیند اما این روز خاص، به طرز عجیبی برف می‌بارد. دانه‌های سنگین و سفید روی هم تلنبار می‌شوند. من برای این‌که بتوانم این داستان را برای شما با احساس بیشتری نقل کنم پنجره را باز کردم تا حسابی سرما وارد خانه شود. البته سرمای فروردین حتی یک درصد هم به سرمای داستان ما شبیه نیست ولی خب من سعی دارم که به شما حسابی نشان بدهم که آن روز خیابان انقلاب خیلی سرد و سفید بود. البته مرد داستان ما هم این را می‌دانست. به همین دلیل هم قصد نداشت زیاد آن‌جا بماند. همین یاد‌آوری خاطرات بس بود و البته خرید دفتر و خودکار، من هم قصد ندارم او را زیاد در این هوای سرد نگه‌دارم. البته مرد داستان ما کمی بهت‌زده بود. حقیقتش کمی هم ترسیده بود. با خود می‌اندیشید که آیا تهران به همین شکل بود؟ این خیابان و این مغازه‌ها به همین شکل بودند؟ آن زمان که در کودکی یک‌بار با اصرار فراوان پدرش را مجاب کرده بود همراه او به تهران بیاید و این‌جا آمده بودند، تهران به این شکل بود؟ آن زمان به شکلی به این کتاب‌فروشی‌ها نگاه می‌کرد که گویا جواهرفروشی‌هایی هستند که گران‌بها‌ترین جواهرات را در ویترین خود به نمایش گذاشته‌اند. آن زمان چه چیزی در این کتاب‌فروشی‌ها دیده بود که حالا احساس می‌کرد نبودند؟ آدم‌ها را می‌دید. یاد آخرین‌باری افتاده بود که با دوست صمیمی‌اش در این خیابان قدم می‌زد و کتاب‌ها را می‌دیدند. دوستش گفته بود این کتاب‌ها را می‌بینی و این مردم را می‌بینی که چگونه به این کتاب‌ها خیره هستند و با ذوق تمام آن‌ها را می‌خرند؟ فکر می‌کنی که تو هم یک روزی می‌توانی تمام این نگاه‌های آزمند را به خودت جلب کنی؟ به اثری که از درون خودت، از گوشت و تن خودت ساخته‌ای و مانند کودکی که در سینه‌ات نگه‌داشتی و بزرگ کرده‌ای و بعد از خودت جدا می‌کنی، خیره بمانند و ذوق کنند و آن را بخرند و بخوانند و تمام ذهن و فکرشان شود کتاب تو؟ نگاه‌‌هایی این‌جا هستند که هیچ‌وقت نمی‌توانی در شهر کوچک خود یا در روستای کوچک خود بیابی. اصلا آن‌ نگاه‌ها چه اهمیتی دارند که وقتی می‌توانی نگاه‌هایی که به سختی به کسی و به چیزی جلب می‌شوند و در هر لحظه هر چیزی می‌تواند آن‌ها را بدزدد را به اثر خودت جلب کنی. ما به دنبال این نگاه‌ها هستیم. نگاه این مردم که گرسنه و تشنه‌ی یک دیدنی باشکوه است. پس تو آن دیدنی با شکوهت را خلق کن. پدرش دستش را گرفت و دوباره برگشتند به همان خانه‌ی روستایی در حومه‌ی شهر بندرخمیر. به همان خانه‌ای که به سختی می‌توان نگاهی در آن یافت. خانه‌ای که هیچ نگاهی به سمت او نبود. او برگشته بود اما تمام روحش در تهران، در خیابان انقلاب در لابه‌لای کتاب‌ها جا مانده بود. او به هیچ‌چیزی فکر نمی‌کرد جز آن تصویر لذت‌بخش، آن تصویر وسوسه‌انگیز، آن تصویر کشنده و حیات‌بخش که آن‌جا بود تصمیم گرفت شاعر شود. تصمیم گرفت درس بخواند، تصمیم گرفت دانشگاه قبول شود و تصمیم گرفت که رشته‌ی ادبیات فارسی بخواند. او هیچ‌وقت آن تصویر را فراموش نمی‌کرد. پدرش رفته بود برای ناهار آش بخرد و او روبه‌روی یک کتاب‌فروشی ایستاده بود و به رفت و آمد مردم به داخل کتاب‌فروشی نگاه می‌کرد. زن و مردی از کتاب‌فروشی خارج شدند. می‌توانست شادی و هیجان را در چهره‌ی هر دو‌ی آن‌ها ببیند. زن کتابی دستش بود، روبه مرد کرد و گفت این کتاب، زندگی من را عوض کرد، این کتاب جهان من را تغییر داد و من مدیون این کتاب و نویسنده‌ی او هستم. ای کاش نویسنده‌ی این کتاب زنده بود و من با عشق او را به آغوش می‌کشیدم و به او می‌گفتم که تو زندگی من را در این کتاب به تصویر کشیده‌ای و من را از تنهایی و درد نجات دادی. مرد قهقه‌ای زد و زن هم از سر شیطنت که لطیفه‌اش توانسته دوست‌پسرش را بخنداند خندید و کتاب را به درون کیفش گذاشت. اما او مسحور مانده بود و از آن همه هیجان و شادی سر از پا نمی‌شناخت. درباره‌ی که این‌گونه عاشقانه حرف می‌زد؟ که را به این اندازه دوست می‌داشت؟ یک نام بود که او در تمام زندگی‌اش آن را حفظ کرده بود و آن نام سهراب سپهری بود. او پسرکی خام و دنیا ندیده بود که نمی‌دانست آن زن کتاب سهراب سپهری را مسخره می‌کرد و به اجبار استاد دانشگاهش که مقدمه‌ای بر آن کتاب نوشته بود باید می‌خرید و با آن ستایش دروغین کتاب را تحقیر می‌کرد. اما آن نام بزرگ که بر جلد کتاب نوشته شده بود در ذهنش نقش بسته بود. به خاطر همین نام بود که در مدرسه در هرکلاسی با معلم‌ها و هم کلاسی‌هایش حرف می‌زد. با معلم انشا دوست شده بود و شعر می‌نوشت و معلمش او را راهنمایی می‌کرد. به او گفته بود باید ادبیات بخواند تا بتواند مانند سهراب سپهری شود و بعد که به تهران آمد فهمید که چه شاعران بزرگی در جهان وجود دارد و برای آن‌که بتواند آن‌ها را بخواند و مانند آن‌ها شود باید زبان انگلیسی هم بیاموزد و او آموخت و بعد شیفته‌ی شاعران انگلیسی شد. اصلا همین خاطره‌ی دوران کودکی بود که او توانست در دانشگاه دوست پیدا کند و بعد همین خاطره بود که به وسیله‌ی آن با دوستش رویا می‌ساخت و با یکدیگر رویای جاودانگی را در سر می‌پروراندند. اما آن دوست بعد از آن آخرین دیدار و آن جمله‌ها چه شد؟ زندگی چه عجیب آدم‌ها را عوض می‌کند. آخرین پیغام این بود: دوستش تصمیم گرفته بود به سربازی برود و بعد هیچ خبری از او نشد. او از ترس این‌که برگردد و شبیه به دوستش شود هیچ‌وقت تهران را ترک نکرد. تهران برای او مانند مواد مخدر بود. سرخوشش نگه می‌داشت و هیجان‌انگیز بود. آن چشم‌ها وسوسه‌اش می‌کردند و باید یک‌ روزی آن چشم‌ها را به خود بکشد و چقدر خوشحال بود که این روز نزدیک است. نزدیک است؟ او قدم می‌زد و تمام این خاطرات را مرور می‌کرد. می‌دانست که سهراب سپهری هنوز در کوله‌ی پشتی‌اش به او نیروی حیات می‌بخشد اما چیزی در این آدم‌ها می‌دید که قبلا نمی‌دید. شاید هم چیزی در این آدم‌ها دیده بود که حالا نبود. گویا خبری از آن چشم‌های آزمند نبود. قدم می‌زد و سیگاری دیگر روشن کرد. مرد داستان ما ترسیده بود. این نور کافه‌ها او را ترسانده بودند. تعداد دست‌فروش‌ها او را ترسانده بودند و با خود می‌اندیشید که تعداد کافه‌ها و مغازه‌ها بیشتر از کتاب‌فروشی‌ها نشده‌اند؟ اما خب او خودش را نباخت. نترسید و امیدوار به این‌که روزی این ویترین‌ها از اثر جاودان او رونمایی خواهند کرد به مسیر خودش ادامه داد. از دست‌فروشی یک خودکار مشکی کیان و یک بسته‌ی ورق کاهی آ-پنج خرید و آخرین نخ سیگارش را هم روشن کرد و بعد از خرید یک پاکت سیگار بهمن دیگر به راه خود ادامه داد. مقصد بعدی‌اش را می‌دانست. کافه‌ رستورانی که در آن کار می‌‌کرد، می‌توانست جای خواب مناسبی برای او باشد،‌ البته موقتی، یکم که فقط بتواند به خودش بیاید. در آن کافه خاطراتی بس شیرین و تلخ هم منتظر او بودند که البته مرد داستان ما هنوز این را نمی‌دانست.

Variety of Communities on our IC Tour

In the second half of March 2024, I led a tour of 3-6 people across the country from Massachusetts to California, visiting intentional communities along the way. Through some advance and some last minute planning, we ended up with 27 stops along the way, spanning a pretty wide gamut. We spent between 30 minutes and 36 hours at each community, with a typical stop being 2-4 hours for a tour and conversation, sometimes a meal, sometimes some other activities. My daily(ish) updates along the way were mostly just a travelog, and you should be able to find them in the same place as this post. This post is the first of a few followups, and will focus on the breadth and variety we saw along the way. A lot of the details here deserve and will get their own further investigation, so the goal here is just to outline the shape of the conceptual space we were exposed to. Due to some vehicle shenanigans I missed a few stops, so 90% of this is first-hand observations and a bit is second-hand from my travel companions.

The communities we visited ranged in population from one person in the agricultural off-season of an intermittent community to over a hundred people in full-time urban coliving. Most of our stops were more cohousing than coliving; the ones with individual single family homes had as few as 8 to as many as 40 buildings, with one community planning construction of 140 units in a mix of detached homes, townhomes, and micro apartments. The largest community where everyone shared all the non-bedroom space had about 60 members in 8 houses in a larger city neighborhood.

In terms of age and stage, a couple of communities we visited were just plans and empty land, most had been in existence for 1-2 decades, and a few were approaching a century. There are major hurdles in the early years of building a new community, so seeing so many of them well beyond that was refreshing, although I understand survivor bias. My personal experience is mostly with communities in their 0th-3rd years with those challenges still ahead. One community lost their former land to lava and was starting over in a new state, with grand plans and solid prospects to skip some of the growing pains their second time around. Many had only vestiges of their original founding principles and plans, having morphed into something substantially different in the intervening decades. I would love to see a timeline comparing many different communities over their histories, but that would require far more research than I could do on this trip.

I was surprised at the number of communities using some form of sociocracy for internal decision making and governance. The depth and varieties there could be a book or two, so I won’t try to cover it all here. We found a couple of benevolent dictatorships, a few complex governance structures with multiple layers, and perhaps a dozen cohousing communities organized as traditional Home Owner or Condominium Associations with their typical membership and management structures. Community meetings, official or otherwise, ranged in frequency from never (sadly common) to daily, with participation from low (again, sadly common) to near total in more than a few cases. Most communities seemed to have a significant amount of unstated do-ocracy, with a lot of projects taking place simply because some residents were motivated to pursue them.

Community-run businesses were delightfully frequent, appearing about 1/3 of the time. We saw a community with a single business worked by every member that paid the majority of the expenses of the community. Some had large agricultural operations worked by most members, almost all who weren’t occupied tending to the other members. A couple of communities ran multiple local businesses in cities, staffed entirely by their resident members, paying them wages which they might then turn around and spend some of as their membership/rent costs. This was my first exposure to this concept in person rather than just reading about it, and I intend to borrow a lot of ideas for my future projects.

Recruiting and filtering ran a wider range of situations than I expected. I had no idea so many cohousing communities have no power to select new members / owners. When someone sells, they pick a buyer themselves, and the rest of the community is stuck with that new person. This was the case at about 1/3 of our stops and blew me away. A lot of those groups were suffering from dilution of their community goals, with increasingly many residents not participating in community organization or activities. Other communities had various processes, including years-long trial periods, tiered membership, right of first refusal on sales, and some more esoteric solutions. Each of those could be the subject of an article on its own. One stand-out community operates a large farm and welcomes new members by a vote, taking them through two or three layers of trial that can take years. At the end of that process, if someone is voted to the final level, they become a full stake shareholder in ownership of the property with no financial investment; the community organization owns the land and doesn’t take cash from members for shares.

Overall this trip greatly broadened my perspective on the possibilities and actualities of intentional communities. I feel far better equipped to discuss these topics now, and to make plans for my own future projects. I look forward to visiting some of these communities again, organizing more tours of more communities, and eventually doing some international version of this trip as well.

Как выбрать квартиру в новострое?

Ты решил купить квартиру в новостройке, обрати внимание на наши предостережения и советы.

Как и при покупке квартиры на вторичном рынке, рекомендую обратить внимание на район будущего приобретения жилья. Нужно обратить внимание на инфраструктуру района, на доступность всех необходимых транспортных путей, магазинов, мест отдыха и т.д. Особое внимание следует обратить на место будущей парковки авто. Многие такие дома имеют ограниченное количество гаражей и парковочных мест. А они всегда продаются отдельно от жилья!

Меньше всего ценятся квартиры на нижних этажах. Поэтому при выборе квартиры обрати внимание на этаж твоей квартиры. Видовые квартиры всегда на последних этажах дома. Новая крыша и малый износ обеспечивают надежную защиту от осадков. Обрати внимание на вид из твоих окон, квартиры с хорошим видом ценятся больше всего. Квартиры, которые находятся на первых этажах, ценятся меньше. Поэтому они стоят немного дешевле и имеют меньшую рентабельность. Но если тебя этот вариант устраивает, не вижу преград для покупки такого жилья.

Далее следует обратить внимание на качество строительства. Узнай кто застройщик этого дома. Посмотри какие здания он уже построил и отзывы жителей. Обязательно поинтересуйся, какими материалами утеплялся дом, из каких материалов сделаны наружные стены, сколько камер имеют стеклопакеты, из какого материала сделаны стены между квартирами. Материалы оказывают влияние на теплоизоляцию с улицей. Если теплоизоляция хорошая, то зимой в квартире будет теплее, а зимой – прохладнее. На звукоизоляцию тоже нужно обратить внимание. Шум города или от соседей не должен мешать тебе.

Далее рассмотрим отопление квартир. В новостройках может быть централизованное отопление или индивидуальное (газовое или электрическое). Если дом имеет собственную котельную и централизованное отопление, обрати внимание на наличие индивидуальных средств учета тепловой энергии и возможность регулировать тепло в квартире. Наличие этого сэкономит деньги в отопительный период. При газовом индивидуальном отоплении, обрати внимание на сам котел и как именно расположены радиаторы отопления и, при наличии, теплый пол. При электрическом индивидуальном отоплении, ОБЯЗАТЕЛЬНО обрати внимание на выделенную мощность на квартиру (КВт). Посчитай, хватит ли этой мощности для одновременного включения отопления и наиболее мощных электрических приборов. Если нет, то у тебя будет постоянно перегрузка и автоматически выключаться свет. Такая ситуация должна быть учтена заранее застройщиком, но перестраховаться все же стоит.

Теперь рассмотрим покупку квартиры с ремонтом или без. Если ты покупаешь квартиру с готовым ремонтом, не стесняйся задавать множество вопросов. Каждый продавец будет уверять тебя, что все сделано качественно и надежно. Но никто не будет возражать против небольшой проверки. На что направить внимание? Прежде всего проверь электрическую проводку. Обрати внимание на количество автоматических выключателей на электро щитке и какие провода идут по квартире. Сечение кабеля должно соответствовать нагрузке на него. Далее посмотри на водопроводные и канализационные трубы и наличие запорных кранов для отдельного отключения сантехнических приборов. Проверь качество фурнитуры и отделки квартиры. Обрати внимание, чтобы ламинат не имел скрипа и щелей. Узнай, где именно есть теплый пол и температурные датчики. Если квартира продается вместе с мебелью, присмотри на нее, попробуй воспользоваться и включить технику. В конце концов, ты должен чувствовать себя комфортно.

Если ты покупаешь квартиру без ремонта (после строителей), обрати внимание на следующее. Планировка квартиры свободная. Попробуй представить где какая комната будет. Помни, сколько у тебя есть окон, столько и комнат будет в этой квартире, при условии, что одно окно будет на кухне. Обрати внимание на наличие отопления и возможности его сделать под себя. Обрати внимание на качество стяжки на полу, если она вообще есть. Если в квартире уже есть стены для будущих комнат, проверь их ровность и выполнение. Посмотри, из какого строительного материала сделаны перестенки с соседями. Пойми, в этой квартире ты должен сделать многое с нуля, поэтому работы будет много.

Все варианты квартир в новостройках в твоем городе ты можешь найти здесь.

How to choose an apartment in a new building?

You decided to buy an apartment in a new building, pay attention to our warnings and advice.

As well as buying an apartment on the secondary market, I recommend paying attention to the area of the future purchase of housing. You need to pay attention to the infrastructure of the area, the availability of all necessary transport routes, shops, recreation facilities, etc. Particular attention should be paid to the place of future car parking. Many such houses have a limited number of garages, parking spaces. And they are always sold separately from the housing!

The least valued apartments are on the lower floors. Therefore, when choosing an apartment, pay attention to the floor of your apartment. View apartments are always on the top floors of the house. New roof and low wear provide reliable protection from precipitation. Pay attention to the view from your windows, apartments with a good view are valued the most. Apartments that are located on the first floors are valued less. Therefore, they cost a little cheaper and have a lower profitability. But if you are satisfied with this option, I do not see any obstacles to purchase such housing.

Next, you need to pay attention to the quality of construction. Find out who is the developer of this house. See what buildings he has already built and the reviews of the residents. Be sure to ask what materials the house was warmed with, what materials the outer walls are made of, how many chambers have double-glazed windows, what material the walls between the apartments are made of. Materials affect the thermal insulation with the street. If the insulation is good, the apartment will be warmer in winter and cooler in winter. You also need to pay attention to sound insulation. The noise of the city or from neighbors should not disturb you.

Next, you need to pay attention to the quality of construction. Find out who is the developer of this house. See what buildings he has already built and the reviews of the residents. Be sure to ask what materials the house was warmed with, what materials the outer walls are made of, how many chambers have double-glazed windows, what material the walls between the apartments are made of. Materials affect the thermal insulation with the street. If the insulation is good, the apartment will be warmer in winter and cooler in winter. You also need to pay attention to sound insulation. The noise of the city or from neighbors should not disturb you.

Now consider buying an apartment with or without renovation. If you buy an apartment with ready repair, do not hesitate to ask a lot of questions. Each seller will assure you that everything is done efficiently and reliably. But no one will object to a small check. What to pay attention to? First of all, check the electrical wiring. Pay attention to the number of circuit breakers on the electric brush and which wires go through the apartment. The cross-section of the cable must correspond to the load on it. Next, look at the water and sewer pipes and the presence of shut-off valves for separate shutdown of plumbing fixtures. Check the quality of the fittings and decoration of the apartment. Pay attention that the laminate flooring does not have creaks and cracks. Find out where exactly there is underfloor heating and temperature sensors. If the apartment is sold with furniture, look at it, try to use or turn on the appliances. In the end, you should feel comfortable.

If you buy an apartment without repair (after builders), pay attention to the following. The layout of the apartment is free, try to imagine where each room will be. Remember, how old you are, so many rooms will be in this apartment, provided that one window will be in the kitchen. Pay attention to the availability of heating and the possibility of making it for your needs. Pay attention to the quality of the floor screed, if any. If the apartment already has partitions for future rooms, check their evenness and performance. Look at what building material the partitions with neighbors are made of. Understand that in this apartment you have to do almost everything from scratch, so there will be a lot of work./p>

You can find all the options for apartments in a new building in your city here.

Як вибрати квартиру у новобудові?

Ти вирішив придбати квартиру у новобудові, зверни увагу на наші застереження та поради.

Як і при купівлі квартири на вторинному ринку, рекомендую зверни увагу на район майбутнього придбання житла. Потрібно звернути увагу на інфраструктуру району, на доступність усіх необхідних транспортних шляхів, магазинів, місць відпочинку, то що. Особливу увагу слід звернути на місце майбутньої паркування авто. Багато таких домів мають обмежену кількість гаражів, місць паркування. А вони завжди продаються окремо від житла!

Найменше цінуються квартири на нижніх поверхах. Тому при виборі, квартири зверни увагу на поверх твоєї квартири. Видові квартири завжди на останніх поверхах будинку. Новій дах та малий знос забезпечують надійний захист від осадків. Зверни увагу на вид з твоїх вікон, квартири з гарним видом цінуються найбільше. Квартири які знаходяться на перших поверхах, цінуються менше. Тому вони коштують трошки дешевше і мають меншу рентабельність. Але якщо тебе цей варіант влаштовує, не бачу перепон для придбання такого житла.

Найменше цінуються квартири на нижніх поверхах. Тому при виборі, квартири зверни увагу на поверх твоєї квартири. Видові квартири завжди на останніх поверхах будинку. Новій дах та малий знос забезпечують надійний захист від осадків. Зверни увагу на вид з твоїх вікон, квартири з гарним видом цінуються найбільше. Квартири які знаходяться на перших поверхах, цінуються менше. Тому вони коштують трошки дешевше і мають меншу рентабельність. Але якщо тебе цей варіант влаштовує, не бачу перепон для придбання такого житла.

Далі розглянемо опалення квартир. В новобудовах може бути централізоване опалення або індивідуальне (газове або електричне). Якщо будинок має власну котельню і централізоване опалення, зверни увагу на наявність індивідуальних засобів обліку теплової енергії та можливість регулювати тепло в квартирі. Наявність цього заощадити твої гроші в опалювальний період. При газовому індивідуальному опаленні, зверни увагу на сам котел та як саме розташовані радіатори опалення і ,за наявності, тепла підлога. При електричному індивідуальному опалені, ОБОВ’ЯЗКОВО зверни увагу на виділену потужність на квартиру (КВт). Порахуй, чи вистачить тобі цієї потужності для одночасного ввімкнення опалення та найбільш потужних електричних приладів. Якщо ні, то в тебе постійно буде перевантаження та автоматично вимикатися світло. Така ситуація має бути врахована заздалегідь забудовником, але перестрахуватися все ж таки варто.

Тепер розглянемо придбання квартири з ремонтом або без. Якщо ти купуєш квартиру з готовим ремонтом, не соромся задавати безліч питань. Кожен продавець буде запевняти тебе що все зроблено якісно та надійно. Але ніхто не буде заперечувати проти невеликої перевірки. На що звернути увагу? Перш за все перевір електричну проводку. Зверни увагу на кількість автоматичних вимикачів на електричному щітку та які дроти йдуть по квартирі. Переріз кабелю повинен відповідати навантаженню на нього. Далі подивись на водопровідні та каналізаційні труби та наявності запірних кранів для окремого відімкнення сантехнічних приладів. Перевір якість фурнітури та оздоблення квартири. Зверни увагу щоб ламінат не мав скрипу та щілин. Дізнайся де саме є тепла підлого та температурні датчики. Якщо квартира продається разом з меблями, придивись на них, спробуй скористатися або ввімкнути техніку. Врешті решт, ти повинен відчувати себе комфортно.

Якщо ти купуєш квартиру без ремонту (після будівельників), зверни увагу на наступне. Планування квартири вільне, спробуй уявити де яка кімната буде. Пам’ятай, скільки в тебе є віком, стільки і кімнат буде в цій квартирі, за умовою що одне вікно буде на кухні. Зверни увагу на наявність опалення і можливості його зробити для своїх потреб. Зверни увагу на якість стяжки на підлозі, якщо вона взагалі є. Якщо в квартирі вже є простінки для майбутніх кімнат, перевір їх рівність та виконання. Подивись з якого будівельного матеріалу зроблені перестінки з сусідами. Зрозумій, в цій квартирі ти повинен зробити майже все з нуля, тому роботи буде багато.

Усі варіанти квартир в новобудові у твоєму місті ти можеш знайти тут.